Unha vez erguinme pola mañá e había un Banksy no salón. Ademais, Banksy deixárame o almorzo preparado. Un zume de laranxa, torradas con mel, ovos revoltos, café ben cargado, como a min me gusta. Mesmo deixou nunha xerra unhas mimosas que me asolagaron dunha luz amarela chea de esperanza. O café e as torradas aínda estaban quentes, pero onda os ovos revoltos Banksy puxo unha notiña dicindo que era mellor quentalos. Entón sentei e escribín polo revés da nota que podería namorar de Banksy, basicamente polo detalle das mimosas. En 2003, Banksy tamén lla xogou ao director da Tate Modern facendo o contrario do que fan os ladróns de museos, pero do mesmo xeito. The Guardian describía un asalto «deseñado con precisión e executado con aplomo»: entrou pola noite e pendurou un lenzo nunha das galerías, cunha notiña coma a miña na que explicaba algo así coma que, entre tanto crime e tanta pedofilia, el só quería amosar un anaco da fermosa paisaxe que rodeaba todo iso en Inglaterra. Nunca se soubo como entrou Banksy na Tate, como tampouco non souben por que a min me pintou a parede e me fixo o almorzo. E nunca saberemos a ciencia certa se os dous gardas bicándose que alguén pintou en Canido son de Banksy. Pero si sabemos que lograron ese efecto marabilloso que consegue a arte: colocar no mundo unha simple parede fea e amosarnos a través dunha imaxe o que a realidade non logra. Tivo que ser Bansky, sexa quen sexa, quen mudase de vez a gastada imaxe da Garda Civil.