Tal día coma hoxe, hai dezaseis anos, recibín unha chamada que me deixou abraiado. Non podía crer, nin sequera imaxinar, que morrera Carlos Casares. Estiveramos xuntos na véspera, en Vigo, durante unha homenaxe a Fernández del Riego e acompañárao, coma tantas veces, falando do acontecido no acto, ata o seu coche. Despedímonos cunha aperta. Transcorrido 2017, no que centrou o Día das Letras, a data do seu cabodano debe ser motivo de especial celebración. Por iso, é chocante o comentario dun persoeiro que dixo non entender a que vén, agora, a concesión da Medalla de Ouro, a título póstumo, pola súa provincia, Ourense -territorio e xentes peculiares aos que tan gloriosas páxinas dedicou-, galardón que hoxe mesmo recibe seu fillo, Hakan. Certo que, a pesar das oportunas reedicións por Galaxia, pouca sorte tivo a análise da súa obra. Faltaron investigacións e estudos competentes, agás os traballos de Arcadio López-Casanova, Carlos Casares, poeta; de Manuel Forcadela, Nova Narrativa Galega e capital simbólico na obra de Casares, ambos nos Cadernos Ramón Piñeiro, xunto con Textura descritiva e espazos literarios na produción narrativa de CC, de María López Sández na revista Raigame, coordenada por Gustavo Adolfo Garrido. Hai un aspecto fundamental na narrativa de Casares, nomeadamente na xornalística, orixinalísimo de seu; o afán por contar o que sucede. Algo sinxelo en aparencia, complicadísimo á hora da escrita.
O propio Casares explica o modelo en A propósito deste diario, introdución á primeira escolma de pezas da exitosa sección Á Marxe, xa diaria, en La Voz de Galicia, dos anos 1992-93 e recollidas na Biblioteca Gallega so o título Na marxe de cada día. Afirma Casares que «narrar significa contar, non meditar nin predicar ou botar discursos de carácter moral, un vicio do que procuro fuxir por instinto, aínda que non estea sempre a salvo de caer no poder devorador das súas horribles fauces». Así, neste xornal, desde xuño de 1992, ata o día do seu pasamento, no que o espazo de A marxe apareceu en branco, sen as palabras de Casares, non de loito, produciuse un fenómeno de grande altura literaria do que gozaron milleiros de lectores durante, nada menos que, catorce anos. Recollidas en dez tomos, grazas á xenerosidade de La Voz, esas alfaias casarianas, agardan por un ensaio que lles poña soleira.