O deporte está sobrevalorado. Un ironman, que corre e nada veloz, resulta máis apreciado ca un doutor. Pensei neste asunto a última semana, de gripallada, acosado pola nostalxia: o viño do mediodía que non podía tomar, os andares melodiosos do Juan Ramón pola rúa Montemaior, o rostro feliz de Paco Mariló (cada día parécese máis a Nigel Farage, o líder do brexit británico), a ausencia da voz gastada do Cesteiro. Agora que me recuperei non podo gozar da súa compañía. Anda por Tordesillas, coma un centauro, subido na Harley Davidson. Para el a moto é unha forma de vida. Non precisa deporte, afirma, e a única actividade física que realiza limítase a pasear comigo ata o pontillón do río. O deporte non casa cos da cuadrilla. Só Javi Ochoa, que vai ao hospital todos os días en bicicleta, incumpre esta norma. O Bernardo ten épocas. O Valentín, tamén. En ocasións dálles por andar e suman quilómetros por centos. Non é a primeira vez que saen de Verín e podes encontralos preto de Xinzo, camiñando. Eu non son capaz. Canso decontado. E o Julito menos. O certo é que contemplas os seus andares e intúes que o deporte non vai con el. Os seus pasos son lentos, o falar pausado (só o cambia cando chega o Carnaval), e a fatiga parece acompañalo como unha canción lenta de Bob Dylan. Onte díxenlle: «Que mérito teñen o Bernardo e o Valentín, neno, camiñan quilómetros». El contestou: «Mérito é traballar vinte anos nun andamio». Logo falamos de que tiñamos que deixar a mala vida e facer algo de deporte. Miroume e pediu outro vaso. «Julio, a min tamén me custa camiñar, aínda que sexan mil metros», díxenlle. Respondeu: «Eu estou peor. Cando te vexo camiñar a ti, xa canso eu». Por algo lle chamo ironman.