Estiven recentemente no EPAPU de Teixeiro dando unha charla aos reclusos que leran Chamábase Luís e querían falar coa autora. É unha obra baseada en feitos reais na que se conta a historia dunha familia na que dous fillos morren moi novos por mor da droga.
Foi unha experiencia a de entrar nun recinto carcelario, pero, tras as estritas medidas de seguridade, a charla transcorría como en calquera outro ámbito escolar ata que un dos reclusos formulou unha pregunta e, inmediatamente, sen darme tempo a reaccionar, alzáronse as voces dos dous profesores que vixiaban o acto, dicindo en ton tallante: «Diso non se fala». As súas palabras foron acompañadas por afirmacións e xestos de asentimento de varios reclusos.
Ata ese momento as preguntas referíronse á miña relación co protagonista do libro. Díxenlles que sentía por el unha mestura de compaixón e indignación pola súa conduta e que acabei desexándolle a morte, sentimento que, a pesar dos máis de vinte anos transcorridos, facíame sentir mal comigo mesma.
Entón un dos reclusos dixo: «A miña nai quéreme moito, pero estou seguro de que preferiría que estivese morto». Ás súas palabras asentiron varios dos seus compañeiros.
A pregunta censurada foi: «Que pensa do que está a pasar en Cataluña?». A agresividade e a violencia que provoca o que está a pasar en Cataluña chega a todas partes, e traspasa tamén os muros e as barreiras do cárcere.