No meu barrio, en Madrid, desde o pasado mes de outubro foi aumentando o número de bandeiras españolas que colgan de xanelas e terrazas. Algunhas son bandeiras antigas, xa un pouco descoloridas, pero de boa tea, como a que está gardada nun armario da miña casa de Mondoñedo, que se colocaba cando a procesión da Virxe dos Remedios pasaba baixo os nosos balcóns. Outras son bandeiras novas, de tea moi mala, con pouco peso e moitos brillos. Véndenas nos mercadillos por 2 ou 4 euros, segundo o tamaño.
Eu viaxei por Estados Unidos xusto despois dos atentados ás Torres Xemelgas. Fun testemuña da explosión de orgullo nacional que se plasmou na frase «Proude to be an American» e nos miles de bandeiras que lucían as casas, os xardíns, as mansións e as vivendas máis humildes, os coches de alta gama e os ciclomotores, a lapela do traxe de chaqueta da señora elegantísima e a do uniforme do camioneiro negro que recollía o lixo.
Estaba claro que era a resposta dun pobo unido ante un inimigo común.
As bandeiras que hai polo meu barrio non sei que significado teñen, pero a min prodúcenme certa inquietude. Probablemente queren expresar o desexo de manter a unidade territorial nun momento en que os separatismos ameázana.
Pero a súa presenza, non maioritaria, o que en realidade está a mostrar é a división dun país que despois de 500 anos de historia non consegue integrar os seus habitantes nunha patria común.