Non foi nun lugar salvaxe, sen leis, nin nunha paraxe tenebrosa. De feito, sucedeu na «salada claridad» de Cádiz, que cantou o poeta Manuel Machado. Un home conduce o seu coche por unha estrada con curvas. Arrastra a un can, atado polas patas traseiras cunha corda amarrada á bóla de remolque do seu vehículo. Conduce durante dez quilómetros.
Entón, unha patrulla da Garda Civil dedicada á seguridade cidadá dá o alto ao vehículo e comproba que o can, un cachorro de pastor alemán, está morto e que nas súas feridas hai aínda sangue fresco.
É por iso que deteñen ao condutor, que comparece ante o xuíz e declara, sobre os feitos investigados, que alguén atou ao animal ao vehículo a noite anterior e que el non se decatou deste feito ao arrincar o seu todo terreo á mañá seguinte.
Aos gardas dixéralles que foran uns nenos os que ataron o can ao seu coche e que o cachorro estaba xa morto cando o fixeron.
O xuíz dá por boa a explicación de que se trata dunha broma macabra e absólveo sen máis problemas. Para que molestarse? A quen lle importa a morte dun can? Non sei que produce máis horror: se o individuo que arrastra ao seu can ou o xuíz que asegura crer unha historia que non se cre nin a nai que pariu a un e outro. Se hai un Deus que todo o ve, debe de estar a dicir: «E eu fixen tal mundo, que o demo me leve» (Curros Enríquez dixit).