Tiña nas mans o don Juan Tenorio de Zorrilla, sobre o que vou falar en Valladolid un destes días, cando oín a noticia: a xuíza Carmen Lamela envía a prisión a oito exmembros do Goberno de Cataluña, acusados de sedición e de varios delitos máis.
O que oín despois é que os representantes dos partidos separatistas facían responsable á xuíza, e de paso ao goberno español e ao resto de España, que a final de contas o elixiu, dos disturbios sociais que poidan orixinarse pola decisión da Xustiza.
Entón lembrei a escena en que don Juan Tenorio pídelle perdón ao pai de dona Inés por raptala e ofrécese a casar con ela e a aceptar a autoridade do Comendador. Este non acepta as súas desculpas porque a traxectoria vital de don Juan é a dun burlador sen escrúpulos. Entón don Juan mátao dun pistoletazo e faio responsable das súas futuras maldades cuns versos famosos: «Ulloa, pues mi alma así / vuelves a hundir en el vicio, / cuando Dios me llame a juicio / tú responderás por mí».
En Cataluña sucede o mesmo: cométese un delito, xúlgase aos que o cometeron e faise responsable do que suceda despois á Xustiza e non aos culpables. Na obra de Zorrilla, don Juan acaba salvándose xusto no último instante da súa vida, «ao pé da sepultura». Oxalá isto acabe igual, cando os cataláns, tras o éxodo de empresas e turistas das últimas semanas, ao bordo da sepultura económica, voten nas urnas a súa salvación e a do resto de España deste pesadelo.