o que queda por facer en Cataluña, tanto se Carles Puigdemont recúa coma se o Goberno aplica o artigo 155, non se vai resolver en pouco tempo, se é que se arranxa. De todo o sucedido, quero destacar a imaxe dos nenos que nos recreos insultan desde os enreixados dun colexio aos policías nacionais que se aloxan enfronte.
O comportamento destes rapaces é o resultado do traballo de anos e anos duns gobernantes para crear un clima de odio cara a España.
Independentistas sempre houbo e sempre haberá, pero en Cataluña déronse ademais moitos máis pasos, que ninguén impediu, para chegar á situación actual. Cando o desexo natural e loable de promocionar á propia terra converteuse nun desexo de ruptura co resto do territorio nacional? A resposta sinxela é que foi cando os independentistas foron maioría no Parlamento catalán.
Pero para entón tiñan xa o terreo abonado. Recordo, por exemplo, que nos museos cataláns as cartelas que se poñen á beira das obras pasaron a estar escritos en catalán e en inglés. E que, con motivo dos Xogos Olímpicos do 1992, houbo un anuncio en xornais de Europa que dicía en inglés: «¿Onde está Barcelona? Barcelona está en Catalunya». E víase un mapa da rexión, non de España.
Despois veu a loita por desterrar o castelán do ensino e da vida pública, e a terxiversación da Historia nos libros de texto, e as mentiras do «España róubanos», todo iso sen que ninguén atallase un proceso que nos levou ata eses nenos, os homes de mañá, que insultan á Policia Nacional desde o patio.
Longa e difícil tarefa conseguir que eses nenos sintan que son españois.