España non lle rouba a Cataluña, nin había unha nena viva entre os restos do colexio infantil de México, pero alguén dixo que a oía e crémonolo porque estabamos a desexar crelo.<span lang="gl">
Cando algo se desexa, os mecanismos da razón e do bo sentido bloquéanse. Só se necesita que alguén afirme algo con convicción; pode ser un nome que individualice a esa criatura: Frida Sofía. Ou pode ser unha frase contundente: «España róubanos».
A fantasía bótase a andar. Alguén asegura que falou con Frida Sofía e que hai outros nenos con ela; ou alguén achega estatísticas, datos do roubo que o cidadán corrente dá por certos sen ningunha garantía. Xorden voces que tentan desfacer a mentira: non hai ningunha Frida Sofía entre os alumnos da escola, non hai familia algunha que a reclame. E publícanse estatísticas oficiais co diñeiro que se dá a Cataluña, e descóbrese que os que rouban son os honorables. Pero é inútil; a fantasía é máis forte. Podémonos preguntar se esa fantasía xurdiu por unha causa nobre, como é a de manter durante máis tempo a procura de sobreviventes ou por mezquinos intereses partidistas ou persoais. O preocupante do caso é que se estendeu porque había xente que quería crela. Xente que en Cataluña pasou dun 20 % a un case 50 %.
Ese é o problema que haberá que resolver cando se acabe este batifondo do 1 de outubro: corrixir aquilo que provocou o aumento de descontentos e tentar que o 80 % dos cataláns volvan sentirse españois.