Hai poucos días o portaeronaves Príncipe de Asturias saíu de Ferrol para ser despezado en Turquía e centos de persoas vírono marchar, emocionadas, desde as dúas bandas da ría. O portaeronaves foi a construción máis importante das que nos anos oitenta se fixeron para modernizar a Armada española, pero non a única porque, ao mesmo tempo, Bazán construía as fragatas FFG, a partir dun proxecto norteamericano, modificado parcialmente pola Mariña. Eu era o proxectista encargado de deseñar os novos planos na cámara demáquinas con varios delineantes xoves. Levaba un par de meses nese cometido cando a Mariña decidiu que os proxectos do portaeronaves e das fragatas eran material reservado, e só podería acceder a eles o persoal de confianza, a quen se daría una tarxeta que, en letras grandes e grosas, dicía «Confidencial». Para identificalo, o Servizo de Investigación da Mariña enviounos un cuestionario que deberiamos responder. A primeira pregunta era: «¿A quién votó usted en las pasadas elecciones generales?».
Na oficina técnica traballabamos douscentos delineantes e ningún respondeu o cuestionario. O SIM acordou que deixásemos sen responder as preguntas improcedentes e cubrírono todos, agás Antonio Mesejo, sindicalista de USO, e eu. Un comandante veu falar con nós. Era home cordial, e repetiu os mesmos argumentos e a mesma proposta. A min pareceume que nolo pedía como un favor persoal. Ao saír, Mesejo dixo que el non cubriría nada e eu cubrino. A Mesejo non lle deron o confidencial e a min tampouco.
A exclusión de Mesejo non creaba maiores problemas, pero a miña si. Chamoume Jaime Rodríguez Arana, enxeñeiro xefe do departamento, e díxome que eu tiña a súa confianza e seguiría no mesmo posto e co mesmo cometido. E aí empezou o kafkiano. Como eu non podía pedir no arquivo secreto os planos que nos enviaban, facíao un dos rapaces do grupo, mostrando o confidencial a un arquiveiro pechado nun búnker. Despois eu distribuía o traballo no grupo, dispoñía as modificacións e responsabilizábame delas asinando o comprobado. Logo enviaba os planos a fotocalco para facer copias e o rapaz devolvíaos ao búnker.
Eu pasaba os veráns en Valdoviño e un día, no areal da Frouxeira, fíxoseme coñecido un papel grande que movía o vento, e collino. Era un plano da cámara de máquinas das fragatas co meu nome na casiña do comprobado e una gran mancha de empanada.