No funeral de Liu Xiaobo só houbo seis persoas: ao carón do cadaleito, a súa viúva e cinco familiares. Do outro lado, os funcionarios do Goberno chinés, máquinas preparadas para impedir calquera acto non autorizado: nin fotos, nin vídeos, nin palabras de despedida.
Nas redes chinesas non hai información sobre o poeta disidente, e non haberá nin sequera unha tumba que podería converterse en lugar de peregrinación. A maquinaria represiva esténdese máis aló da morte. E, a pesar de asegurar que Liu Xia, a súa viúva, é libre, a súa familia non consegue poñerse en contacto con ela tras a morte de Xiaobo.
Recluída desde hai anos no seu domicilio, ausente no xuízo no que se condenou ao seu marido, dela dixo o poeta:
«O teu amor é a luz do sol que salta por encima destas altas paredes e penetra entre os barrotes da xanela da miña cela, acariñando cada centímetro da miña pel, dando calor a cada célula do meu corpo, permitíndome manter sempre a paz, a apertura e a alegría no meu corazón».
É improbable que China deixe saír do país a unha testemuña tan importante da saña cruel con que o réxime tratou ao home que deixo escrito: «Non teño inimigos, non coñezo o odio e espero poder disipar o odio co amor».
Non puido conseguilo. E o mundo libre (que sarcasmo ese nome ) seguirá estreitando relacións comerciais con China e mirando cara a outro lado. Que vergoña e que pena!