En todo este cruzamento de explicacións da Casa Real, do Congreso e do Goberno sobre a ausencia de don Juan Carlos nos actos conmemorativos do 40.º aniversario das eleccións celebradas en xuño de 1977, ao cidadán do montón só lle quedou unha cousa clara: que non convidaron ao principal protagonista daqueles acontecementos e que el, con razón, séntese molesto por iso.
Nun acto no que estaban ata a neta da Pasionaria e o fillo de Carrillo, a xente normal, como eu, non entendemos que non se convide ao que entón era rei.
Se a decisión debeuse ao desexo de separar a figura do rei actual da de don Juan Carlos, o que a tomou fíxolle un fraco servizo a Felipe VI, que xa apuntou maneiras naquel funeral no que apareceu a infanta Cristina e a el sobreveulle un ataque de tortícolis que lle impediu mirala. Pero unha cousa é poñer distancia e barreiras co entorno de Urdangarin e outra cousa é non convidar a un pai a un acto ao que el desexaba acudir. Hoxe moitos estarán a pensar: se é capaz de facerlle iso ao seu pai, ¿ata onde pode chegar?
Quizá todo foi un erro de protocolo, e quizá don Juan Carlos debeu calar e non airear o seu malestar, pero debían ser todos máis coidadosos se queren conservar o posto, porque xestos como ese prexudican a imaxe do rei, da monarquía e, en último termo, prexudican a actual estabilidade política.