Só por iso merece un Nobel: lograr que non sexa unha cuestión de iniciados e culturetas ter lido o gañador do Premio Nobel de Literatura. Desde California a Osaka e desde Helsinki a Tombuctú, calquera che di de memoria uns versos de Dylan; calquera namorou compartindo nunha cea as súas cancións; calquera cantou a Dylan no coche cos seus pais primeiro e cos seus fillos despois; calquera puido aprender a tocar a guitarra, a escribir poesía, a axustar letras a melodías grazas ao talento absoluto de Bob Dylan. Logo a literatura non era iso? Non era deixar sementadas as nosas verbas para que o vento as espalle e caian coma o orballo sobre os demais? Non era ser quen de conquistar corazóns a través de historias? Non era aspirar a que o universo enteiro caiba nun verso?
Os sisudos nobelistas deben de estar rachando as vestiduras. Eses que agardan cunha unidade móbil á porta da casa o sinalado xoves de outubro estarán ao borde do colapso, pensando que a Alta Literatura caeu desde o Parnaso para esnafrarse no lamacento chan do rock and roll. Mais non é arte todo o que reloce. Os premios teñen a capacidade de prestixiar o que tocan, pero tamén corren o perigo de esnaquizarse contra o elitismo. O Nobel, ás veces, parece vivir nunha dimensión distinta á desa xente que le máis do que nunca leu e que accede ás artes a través de todo o que se ve, se escoita e se toca. E Dylan está aí (xa estaba hai décadas) onde ata agora non estaban nin a Academia Sueca nin esoutros premiados que a miúdo confundían ter o Nobel con ser un gran escritor. Porque, por sorte, hai máis bos autores ca premios (velaí o consolo que nos queda ás mediocres); pero poetas coma Bob Dylan só hai un.