Catorce de marzo. Os meteorólogos afirman que hoxe, a unha semana da primavera, remata o inverno. Quizá leve retraso aí, dentro de ti, onde este ano xaneiro estirou as uñas. Demorou o xeo na túa pel. Pasará. Velaquí o verbo que debes repetir cando a invernía resista e negue a súa marcha: Pasará. Pasará. Cada vez que tarden en desaparecer a neve, a saraiba e o frío, pensa que arribará cálido un agosto. Cada vez que a esperanza acabe contigo sentado no cuarzo da decepción, cando a fatiga insista en negar unha nova oportunidade, pensa que incluso na peor das derrotas é posible levantarse. Non teñas medo. O medo aniquila. O medo é peor que a morte: é como se esperases por ela cada momento. Cada vez que visite a túa casa, ábrelle as fiestras para que corra corra corra a ningunha parte. Cada vez que alguén ofreza un abrazo, abraza. Cando ofrezan odio, mira para outra parte e nunca máis navegues ese río: seco, apodrecido, estancado. Cada vez que saia o sol, «soléate». De noite mira a outra cara da lúa: «Dark side of the moon», como Pink Floyd. De risa en risa, ri. Cando toque chorar, debes saber limpar as lágrimas. Cada vez que respiras, ganas. Respirar é vencer aos agoiros e sibilas do desencanto. Cada vez que imaxinas, creas, pintas, bailas, interpretas, esculpes, cantas, estás contribuíndo a que este mundo inhumano sexa máis humano: un mundo feliz. Escribe un «podo» cando digan non o conseguirás. Lévame contigo a calquera parte onde prohiban a tristeza. Cada vez que grites auxilio -cerrado por borrasca- escribirei unha columna para ti. ¿Sabes?, cada vez que a invernía resista.