El sarriano que tiene escritas más de 4.200 páginas sobre su comarca

Uxía Carrera Fernández
UXÍA CARRERA SARRIA / LA VOZ

SARRIA

López Arias donó un archivo histórico al Concello de Sarria para preservar la memoria de la comarca
López Arias donó un archivo histórico al Concello de Sarria para preservar la memoria de la comarca u.c.

El excronista de Sarria sigue investigando diariamente y publica en el Boletín de Estudos Sarriaos y en varias páginas web

17 dic 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

La memoria histórica de la comarca de Sarria, más que en libros o documentos, está recogida en la cabeza de Félix López Arias, «Arlindo». Y de ahí está pasándose, poco a poco y a mano, al boletín de Estudos Sarrios y ahora a una página web. Arlindo fue cronista de Sarria desde 1981 al 2011, cuando dimitió. Ahora, aunque ya hace años que no ocupa ese oficio representativo, sigue realizando sus funciones. Practica la misión por la que había aceptado el cargo en su momento: preservar y valorar la memoria histórica de la comarca. Pero se complace de que no sea a «nivel político», sino simplemente por gusto y pasión.

A pesar de que es abogado de profesión, Arlindo lleva toda su vida investigado la historia de su comarca natal. Desde los documentos romanos que encuentra hasta las novedades del día a día. Su cómputo se materializa en un documento en su ordenador personal de más de 4.200 páginas escritas por él. «Chámase Tesouro Sarriao e hai todo o que poidas imaxinar. Se hoxe pasa algo xa queda rexistrado». El excronista revisa diariamente las esquelas, los periódicos y los movimientos de la comarca y los va apuntando en el documento. «Hai dende curiosidades, personas, iniciativas, vendas de fincas ou novas empresas», explica. De estos apuntes diarios, que se remontan años atrás, surgen ideas y análisis. Algunas de ellas no se quedan en el archivo personal del abogado, sino que las divulga en un blog. «Sarriaacentogalego» es la página web personal de Arlindo, abierta hace ocho años, pero abandonada desde hace tres. «Agora co tempo libre da pandemia animeime a retomala», cuenta. El blog ahora es actualizado casi diariamente, convirtiéndose en una crónica histórica de la comarca con datos impensables. «Agora estou metendo como era a composición da propiedade en 1761 en todas as parroquias de Sarria, cada día unha ou dúas».

«En Sarria hai moitos licenciados en historia, pero ningún fai investigación sobre a súa comarca»

Más allá de las anotaciones diarias, Arlindo es uno de los siete miembros del Seminario de Estudios Sarriaos. Esta asociación cultural publica un boletín con profundos artículos de investigación sobre asuntos históricos de la comarca. Recientemente, terminaron el número 22. «Colabora todo aquel que queira colaborar, cun mínimo de rigor», explica Arlindo. Su última aportación fue un amplio estudio sobre la parroquia de Barbadelo. Además, colabora siempre que puede en publicaciones online. Algunas de ellas con contenido especializado, como por ejemplo el Camino de Santiago, esencial para conocer Sarria. «Agora estou publicando artigos web analizando de 150 en 150 metros do Camiño ao seu paso por Sarria e a súa vinculación coas poblacións». Todo este arduo aunque valorado trabajo tiene su parte negativa: «O peor é pasalo todo ao ordenador». Arlindo recoge todas sus anotaciones en libretas que forman altas columnas en su despacho y poco a poco las va pasando al ordenador. «Se me desen un becario para que me metese datos no ordenador, moitas máis cousas podería publicar», bromea.

La labor de este sarriano es especialmente valiosa por una razón: «En Sarria hai moitos licenciados en historia, pero ningún fai investigación sobre a súa comarca; por iso entramos en xogo os aficionados que intentamos ter todo o rigor posible», argumenta. A su vez, tampoco ve necesario ya la figura de cronista oficial. «É un cargo representativo que algunhas vilas conservan por tradición, pero agora xa hai xente con iniciativa propia que fai o mesmo». Si López Arias tuviera que hacer una crónica del presente de la comarca lo calificaría como «parado». Rememora la edad medieval como la mejor época que vivió la comarca «pese a non ter os cartos de agora».