Lugo: «Son muller, de aldea e labrega, pero tamén teño soños, somos máis ca un mandilón»

Ana Vila Portomeñe (Taboada, 1969), a «poeta labrega», presenta este xoves en Taboada (Casa da Cultura, 17.30) o seu terceiro poemario autoeditado, Pintasías. Ademais, mañá lerá en Chantada (Casa da Xuventude, 18.00) un pequeno relato sobre a muller, e o día 17 estará en Monterroso na Feira do Disco e Libro Galego.

-¿A quen vai dirixida esta obra?

-A idea deste poemario xurdiu a raíz da intervención dunha nena que recitou de memoria unha poesía miña, e entón pensei que tiña que facer algo para nenos. Creo que hai poucos libros de poesía en galego dirixidos a nenos, así que o libro tamén naceu coa intención de animar aos nenos e entrar neste mundo. Cada poema leva ao lado unha folla cun debuxo feito polo meu fillo de 13 anos para que os nenos o poidan pintar. A obra tamén pretende ser unha homenaxe aos avós porque son os que pasan moito tempos cos nenos, para animalos tamén a lerlles poesía.

-Implicouse entón tamén o seu fillo neste proxecto...

-Si, a veces esquecémonos de que os nenos tamén poden axudar, e isto é unha mostra de que se pode traballar en familia. O que el fixo son debuxos sinxelos, baseados nos poemas: unha vaca, un canciño...

-¿Como foi o proceso de autoedición?

-Ao ser a terceira obra, leveino bastante ben, grazas á axuda de La Voz de la Verdad. Deilles a idea, propoñéndolles unha folla un pouco máis gorda do habitual para que sexa práctica para os nenos, e editamos 200 exemplares, que sairán á venda este xoves.

-¿Onde se pode mercar «Pintasías»?

-En Lugo, nas librarías Balmes, Trama, La Voz de la Verdad e Biblos; en varios puntos da contorna de Taboada, como Palas, Portomarín ou Antas, e en cidades como Vigo, Ferrol, Pontevedra...

-¿En que vai consistir o acto de presentación en Taboada?

-Farei unha presentación normal, na que o protagonista será o libro. Estarei acompañada polo alcalde, Ramiro Moure, e pola tenente de alcalde, Isabel Fidalgo. Ademais, haberá como un pequeno contiño de agasallo. O que quero transmitir é ilusión, animar á xente a que non perda ás ilusións.

-O día escollido para a presentación non é casual.

-Non. Ademais de ser o día do meu aniversario, é o Día da Muller. E con este acto quero facer tamén a miña homenaxe á muller. Eu son muller, de aldea e labrega, pero tamén teño soños, como dixen algunha vez, somos máis ca un mandilón, e nesta ocasión colgamos o delantal para reivindicar as ilusións, para tirar para adiante.

-¿Como é o día a día dunha poetisa, labrega, nai...?

-Ás veces é un pouco complicado. O primeiro é atender á familia, o neno e miña nai. Despois, entre meu marido e eu levamos a explotación gandeira, pero temos poucas vacas e levámolas a pastoreo, así que non nos agobiamos. Ás veces, o cachiño que estou coas vacas venme a inspiración, ou cando vou buscar ao neno... Pero é certo que a vida do campo é escrava porque traballas de sol a sol, e non é fácil compaxinar moitas actividades.