Neste mundo convulso e mudante, no que semellamos reducidos a simples espectadores e testemuñas sen palabras de cousas que acontecen e que non podemos controlar, prolifera unha especie de resignación silenciosa, unha sorte de pandemia da falta de compromiso e o conformismo que nos volve maleables e mediocres. Mais, de vez en cando, non se sabe moi ben por que, esperta de novo o sentimento colectivo. As mobilizacións que está a concitar a defensa da Ulloa retrotráennos á época da última grande marea negra e ao movemento Nunca máis.
Pode haber algo máis atávico e xusto que a defensa do terreo que nos sustenta? Os máis terribles conflitos que estamos a vivir a nivel xeopolítico no mundo son tamén unha loita polo territorio. Posturas irreconciliables que, nalgúns casos, exclúen ao outro e a posibilidade de convivencia.
Agora, esta nova marea verde ergue a voz para dicir alto e claro que nos importa a nosa terra, que non poden roubarnos os nosos ríos e os nosos montes. Non estamos en venda. A cosmovisión do mundo estase transformando radicalmente. Comezamos a cuestionarnos o sentido e a viabilidade do turismo masivo, que compromete a conservación e a habitalidade de tantas zonas sobrecargadas, nas que vivir comeza a ser asfixiante ou imposible, como consecuencia do efecto dos alugueiros turísticos no prezo da vivenda, inasumible para os paisanos. Vivimos un intre de mudanzas no que resulta incerto como serán as cousas no futuro; mais o que esta fin de semana dixeron as persoas que se trasladaron ata o corazón de Galicia para expresarse coma un coro colectivo é que queren que nese futuro siga habendo ríos, árbores autóctonas e non monocultivo de eucaliptos, paxaros, augas limpas que transcorren ceibes entre os penedos. Que esta paisaxe fluvial tan semellante á que cantou Rosalía é «fermosa e digna de alabanza» e que non nos é indiferente o que aconteza nela, nin estamos dispostos a vendela por trinta moedas.