Gema López, artista de Lugo: «Mulleres e nenos reais son os protagonistas das miñas obras»
LUGO CIUDAD
A súa exposición «Corpo Permeable. Corpo Insubstituíble» pode visitarse no Pazo de San Marcos
23 ago 2023 . Actualizado a las 05:00 h.A artista lucense Gema López (Lugo, 1987) recorda que empezou a pintar sendo unha nena, e xa non o deixou, aínda que non foi ata o 2006 cando fixo a súa primeira exposición. Profesora de arte e pintora vocacional, acaba de deixar o seu Lugo natal por Gran Canaria, onde emprende agora unha nova etapa traballando nun museo. Porén, en Lugo aínda se pode visitar ata o venres a súa exposición Corpo Permeable. Corpo Insubstituíble, na sala de exposicións do Pazo de San Marcos, que está aberta en horario de mañá e de tarde.
A mostra está composta por unha trintena de obras realizadas pola artista desde o 2019 ata hoxe, con óleos, debuxos, acuarelas e gouaches. Son traballos que transmiten memoria, traumas, sentimentos frustrados... interpelando directamente ao espectador: «Esta exposición fíxena por primeira vez en Madrid o ano pasado, e agora preséntoa en Lugo ampliada, con máis obras», explica.
—A que fan referencia eses corpos permeables e insubstituíbles?
—A mostra presenta dous espazos expositivos enlazados. Por un lado, o corpo permeable, co que busco reflectir como nos adaptamos como seres humanos a diferentes situacións e contornas hostís. Por iso, hai unha serie dedicada aos conflitos bélicos, na que presento retratos de persoas reais e un mapamundi no que aparecen recortados os países que están en guerra (Afganistán, Iemen, Ucraína...). Tamén hai unha serie de autorretratos que van en consonancia con todo iso. E a segunda parte é o corpo insubstituíble, que fala da esencia, do que nos queda sempre, da parte máis visceral e que perdura.
—Son obras que transmiten gran cantidade de sentimentos e cunha grande expresividade.
—Corpos e retratos son o que fago sempre, para falar das cousas que nos acontecen, pero desde unha perspectiva psicolóxica e filosófica. O tema principal da exposición é o cambio, a esencia, a resiliencia... e para ilustrar e fiar todo iso tamén puxen dous poemas escritos na parede. Son cadros moi emocionais, si, para lograr esa narratividade que busco co retrato psicolóxico.
—Por que predominan as mulleres e os nenos?
—Os protagonistas das miñas obras son mulleres e nenos reais: algunhas persoas son próximas a min, pero noutros casos son retratos de xente real que fun buscando en diferentes fontes. Nos conflitos bélicos, por exemplo, teño unha serie dos rostros da inocencia, con dez países ilustrados con eses retratos de mulleres e nenos porque me quería centrar na poboación civil.