Todos sentimos algunha vez, ao nos explicaren unha idea ou concepto máis ou menos difícil, que, de termos vivido na época na que se pensou ou descubriu, tamén se nos tería ocorrido a nós mesmos. Por suposto, é unha impresión falsa, nacida da aparente sinxeleza ou da evidencia intuitiva que, a miúdo, agochan unha grande complexidade.
Mais, mesmo sabendo isto, confeso que volvín sentirme así ao coñecer o proxecto da Biblioteca do Futuro. Na capital de Noruega, medra un bosque de mil árbores que servirán, dentro de cen anos, para imprimir os cen libros que, ao longo dun século, a razón de un por ano, serán depositados polos seus autores e autoras na «Sala do silencio» ata que os lectores futuros os regresen á vida. Trátase de novelas, poemarios e ensaios que non están pensados para nós e dos que só poderá transcender o seu título. Os escritores convidados a participaren no proxecto deben acudir a depositar o manuscrito persoalmente á Biblioteca Pública de Oslo. Polo de agora, xa se coñece unha primeira pluma: Margaret Atwood, unha das voces máis relevantes da nosa xeración, o que, sen dúbida, contribúe a dar visibilidade e transcendencia a esta idea.
Como se escribe cando se sabe que se fai só para a posteridade? Como se redacta unha obra que será lida tras a nosa morte por xente que aínda non naceu? Respectarase finalmente o deseño do proxecto e ocorrerá todo segundo o previsto? Cal será o criterio para escolmar eses cen libros nos que, sen dúbida, haberá que procurar unha representatividade cultural global? En que tipo de mundo vivirán os lectores futuros cando se abra a cápsula do tempo? A idea, na súa aparente sinxeleza, é dunha potencia e dunha beleza abraiantes. Coido que mete ganas de ler. O prohibido, o imposible, ten sempre ese engado. A idea é fondamente literaria. Dan ganas de imaxinar un ladrón de luva branca que a abre antes de tempo.