El legado intangible de Xoán Reices

Rocío García Martínez
rocío garcía A ESTRADA / LA VOZ

LUGO CIUDAD

miguel souto

El perito agrícola estradense se jubila tras cuarenta años de profesión con un carro de anécdotas y de amistades que trascienden lo profesional

09 jun 2022 . Actualizado a las 05:00 h.

Tras cuarenta años de ejercicio de la profesión, el estradense Xoán Reices se jubila con una fortuna en el bolsillo. Su afabilidad y su don de gentes le han reportado una pequeña fortuna que no se mide en euros, sino en puertas abiertas en toda Galicia y en amistades que en muchos casos trascienden lo profesional.

«Este traballo permitiume coñecer a centos de persoas e facer un montón de cousas distintas. É unha profesión moi variada. Facemos cálculos de volume nos movementos de terras, partillas, legalizacións de augas, proxectos de saneamentos, de camiños, estudos de impacto ambiental, recuperacións de espazos degradados, proxectos de bodegas... Temos feito centos de proxectos de bodegas de albariño, coma as de Condes de Albarei, Valdumia...», explica el ingeniero técnico. «Por facer ás veces incluso facemos de consultores psicolóxicos», comenta Reices medio en broma y medio en serio.

Reices en la calle, Reyes en el DNI

En realidad, Reices no se apellida así. Los títulos que lucen en las pareces del despacho que ha abandonado el pasado 31 de mayo están a nombre de Xoán Manuel Reyes Salgado. Así consta en su DNI. «Na nosa familia corremos por Reices de toda a vida, pero no DNI pon Reyes. Tentei cambialo unha vez. Dixeron que non quedaba ben xustificado que era un apelido galego. Eso si, cambiáronme Juan por Xoán», explica. Reices no da por perdida la batalla. «Agora que vou ter máis tempo vou tentar cambialo. Estiven investigando no rexistro civil e atopei un antepasado do 1700 e pico que figura como Reyces. O meu avó era Xan Reices e o meu pai Manuel Reices. Descobrín que os Reices eran orixinarios de Barco (Couso) e se foron estendendo aos lugares de Couso, Maíndo, Sequeiró ou Fontenlo. Todos corremos por Reices e todos temos Reyes no carné. Algúns non sabiamos nin que eramos da familia ata que me puxen a indagar», cuenta.

Reices no recuerda qué le llevó a matricularse en Ingeniería Técnica Agrícola en el campus de Lugo. «Daquela estaban ampliando as portas da muralla para que pasaran os coches e foron moitos canteiros da zona de Ribela a traballar alá. Eu fun parar á pensión dun deles que era medio pariente. A viaxe levaba tres horas no autobús de Freire. Cando chegabamos ao Alto do Picato e se vía Lugo xa sufría. Non tiña ganas de chegar. Paseino mal ao principio porque ía só, non saíra da casa nunca e non coñecía a ninguén. Coincidín na pensión cun xogador do Breogán e fixémonos bos amigos. Co tempo paseino moi ben e aínda hoxe estou namorado de Lugo», recuerda.

En el 79 Reices acabó la carrera, en el 80 hizo la mili y en el 81 preparó el proyecto de fin de carrera al tiempo que trabajaba en una cooperativa en Toedo. En 1982 sacó el título y empezó a trabajar como ingeniero técnico agrícola en un despacho situado encima de la oficina de Correos. Además, en el 92 se convirtió en agente de la propiedad inmobiliaria y en 1996 sacó también el título de Ingeniero Técnico Agrícola en Hortofruticultura y Jardinería. «É do que máis orgulloso me sinto, porque o saquei xa con 40 anos», cuenta Reices. El estradense tiene además un máster en Evaluación de Impacto Ambiental, un título en la misma materia por la Universidad Politécnica de Madrid y otro de la misma Universidad en Tratamiento de Espacios Degradados.

Reices subraya que nada de ello hubiera sido posible si no fuese por el maestro Olimpio Arca Caldas. «Eu estudei grazas a el. El preparoume na escola de Couso para presentarme por libre a primeiro e segundo de bacharelato. Saquei notazas. Despois pediume becas e seguín con terceiro na Estrada. Estudei toda a vida con becas», cuenta. «Unha das cousas que nos inculcou Olimpio a aquela xeración foi o sentido comunitario. Grazas a iso fixemos de todo: teatro, deportes, excursións, carrozas para as festas, ampliar escolas, traer a auga para a parroquia...», cuenta.

Reices fundó la oficina técnica agrícola Ceres en 1987 junto a otros dos socios. La empresa, que posee sedes en A Estrada y Cambados, tiene buen relevo. A Reices ahora le espera la buena vida. «Plantei dúas fincas de castiñeiros, estou metido nas cousas na parroquia, gústame ler, teño plans de seguir facendo os Camiños de Santiago, de ir ás viaxes do Imserso e, se teño tempo, gustaríame facer algún tipo de colaboración social», cuenta. «Sóbranme ocupacións», dice feliz.