Tere Blanco recompilou nos anos 90 a historia de 38 especies botánicas da zona verde para compartir as súas particularidades cos seus estudantes
25 jul 2021 . Actualizado a las 21:37 h.O parque de Rosalía de Castro leva un século formando parte da vida dos lucenses, pero a meirande parte deles descoñece a riqueza botánica e a historia que se condensa na zona axardinada máis importante da cidade de Lugo. Ese descoñecemento e a necesidade de poñer en valor a riqueza dese espazo foi o que levou á mestra Tere Blanco a desenvolver ao logo dos anos traballos didácticos cos seus alumnos encamiñados a que coñeceran as marabillas do Rosalía.
«Yo fui maestra, y me di cuenta de que los lucenses no conocían la riqueza botánica de su parque, así que sobre los años 90 hice un trabajo recopilando la historia de las 38 especies arbóreas más características que hay en el parque y la compartí con los niños. Quería que vieran lo importante que hay en la ciudad. Hice lo mismo con la Muralla y la Catedral», lembra a mestra xubilada. Naquela época na que a palabra Internet nin soaba, fixo, co apoio dos pais, un inxente traballo de recompilación de información a base de enciclopedias e libros. Seleccionou as 38 especies e folla a folla foi recompilando datos: a súa procedencia, o seu nome orixinario, a cor das súas follas... unha especie de DNI de cada árbore. Unha vez que tiña a súa historia, asignaba a cada neno da clase unha variedade. «Luego, cada niño tenía que venir al parque con sus padres a conocer su árbol. En el mes de junio, con el parque en pleno esplendor, veníamos de visita en grupo y cada alumno debía explicar al resto de la clase todo lo que sabía de su especie. Así, muchos niños del Divina Pastora, el Rosalía, el Menéndez Pelayo o el Sagrado Corazón conocieron mejor el parque», describe Tere.
O parque de Rosalía é como unha especie de ONU da botánica, posto que nas súas máis de dúas hectáreas hai especies de todos os continentes: máis de 70 clases entre árbores, arbustos e plantas de seto. Dende a araucaria de Chile que medra a carón do busto da insigne Rosalía, ata unha secuoia xigante orixinaria dos montes de California, pasando por morenas brancas, propias de zonas mornas de Asia, ata os míticos plátanos de sombra que se poden atopar en case todos os pobos e cidades.
«Mi árbol favorito es la araucaria de Chile; luego, ginkgo biloba es muy esbelto; me gusta el árbol de la lluvia de horo que etá en la entrada a la zona de los patos y que cae en racimos dorados, el cedro del Himalaya o la glicina que hay sobre la pérgola», recita Tere, que lamenta que «los lucenses no conozcan la riqueza botánica que tenemos aquí».
E precisamente para facilitar ese coñecemento, Tere loitou durante anos para que se sinalizasen axeitadamente as especies que se reparten ao longo do parque. Agora, coincidindo coa celebración do centenario, a súa petición foi atendida. Así, máis lucenses poderán entender mellor a súa xoia verde.
O vento, o gran inimigo: do vendaval que tirou 28 árbores no 72, ao ciclón Hortensia
A meirande parte das árbores que locen no parque de Rosalía foron plantados cando se habilitou a zona verde: nunha primeira fase no 1922, e outra no 1925, e pola dificultade para conseguir as especies, moitas pedíronse a Madrid, Barcelona ou Valencia. Pero chegar ata a actualidade non foi sinxelo. Polo medio houbo exemplares que se perderon, na súa maioría por mor do vento.
Foi no ano 1972 cando o parque soportou a súa maior cantidade de baixas. Os fortes ventos que azoutaron no mes de febreiro derrubaron 28 árbores que se perderon para sempre e provocaron numerosos desperfectos que houbo que arranxar. Uns anos máis tarde, no 1984, repetiuse a historia. O mítico ciclón Hortensia, que afectou a todo norte do país, tirou outros 21 exemplares, rompeu polas e sementou de problemas a zona verde, que tivo que reformarse de novo.
Dende entón, a climatoloxía respectou máis ao centenario parque, no que ademais ao longo dos anos se foron repoñendo tamén especies. Por exemplo, no 2015 plantáronse arces, castiñeiros de indias, loureiros e cirolos vermellos, entre outras especies, coa intención de pechar a recuperación da zona verde.
Agora, co gallo do centenario da súa creación, o Concello de Lugo impulsou varias iniciativas para poñer en valor o parque, Ben de Interese Cultural, entre as que estivo a publicación dun libro obra de Adolfo de Abel Vilela, o adecentamento de varias zonas para que recupere todo o seu esplendor.
