Barcelona, outono de 1982. Tranquilos, isto non vai do procès. En todo caso, do proceso de adaptación dunha compostelá recén chegada á capital catalá para iniciar a súa formación universitaria. Era, sen dúbida, outro mundo, outra escala, e máis a principios dos oitenta, cando en Compostela as avenidas de Lugo e Romero Donallo marcaban aínda fronteira. Pero, para avenida, a Meridiana, pola que me movía a diario para coller o tren que me había de deixar en Cerdanyola antes de subir ao autobús universitario con parada final no campus de Bellaterra. ¡Co preto que o temos en Santiago! Pero nin as distancias nin o ritmo da cidade -nada que ver coa cadencia compostelá de entón-, nin siquera o feito de enfrontarme dende o principio a varias clases en catalán, pesaron nun proceso de adaptación imperceptible salvo por unha cuestión, e non menor. Faltábame a auga, a de choiva, claro. Co outono bastante avanzado non chovía. E non puiden por menos que recibir con ledicia o primeiro día en que a auga se deixou ver, acompañada dese olor que levanta a primeira en tempo seco. Nese tren, no que coincidiamos compañeiros de universidade, coincidín aquel día cun compañeiro de aula ao que aquela manifestación atmosférica non lle prestou tanto. E non foi quen de entender o meu contento polo feito de que chovera. Era mallorquín. Aquela Barcelona tenme vido á mente de xeito recurrente nestes meses. E non expresamente polo procés, senón por ter sentido na propia Compostela, ao tempo que moitos galegos, esa arela pola choiva que pensei que non tería ocasión de sentir aquí. Porque nunca pareceu tan esquiva coa cidade na que din que é arte. Pero onte Santiago e Galicia respiraron un pouco mellor.