Estreitei por primeira vez a man de Manuel María unha mañá de agosto do ano 1977, na súa librería Xistral das galerías Fontecha, na Rúa Cardenal, en Monforte. Ata alí levoume o meu pai, que coincidira co poeta na súa etapa de procurador dos tribunais en Lugo. Foi un encontro máxico e inesquecible, do que gardo non só o recordo dun home afable e moi ben parecido, senón tamén dous libros que me regalou o meu pai aquel día e que teñen a agarimosa dedicatoria do seu autor. «Poemas o outono» aínda conserva o papel orixinal da librería, na que coa súa muller Saleta, moi pendente sempre dos movementos do seu home, tamén vendían cerámica de Sargadelos e do Castro. Usei o fino papel branco con letras azuis para forralo.
«Poemas ó outono» ocupa un lugar privilexiado na miña biblioteca e no meu corazón, xunto a «Aldraxe contra á xistra», o outro libriño que mercou meu pai esa mañá e que, dende aquela, viaxaron sempre na miña maleta cando estudaba en Madrid, e que, na diáspora, sempre me recordaron as miñas orixes. Cando o Expreso facía unha longa parada de madrugada en Monforte, camiño de volta a casa en Triacastela, lembraba aquel encontro con Manuel María.
Estoutro libro, «Aldraxe contra á xistra», tamén con dedicatoria, é un dos 1.050 exemplares que imprimiu edicións Roi Xordo en Xenebra en 1973 e que aínda mantén o prezo escrito a lapis, 150 pesetas.
A viaxe de volta, curso tras curso no mes de xuño, sempre era unha festa, co meu pai agardando na estación de Sarria a que baixara do tren. Se me concentro no momento aínda son capaz de sentir a calor dos abrazos. Neste mesmo tren, pero viaxando cara Madrid, volvín atopar a Manuel María, ó pouco de subir en Sarria. Cruzámonos no corredor e foi para min outro encontro moi especial, o dunha rapaza, daquela xa estudante de xornalismo que tiña o privilexio de poder saudar a un admirado poeta vivo. Non lle restou maxia ó momento que Manuel María non me recoñecera ata que me presentei.
Xa traballando en La Voz de Galicia coincidín con Manuel María en varias ocasións, unha delas no Festival de Pardiñas non recordo de que ano. O poeta estaba sentado á mesa coa súa dona Saleta e con Alfonso Blanco Torrado, diante dun prato de polbo, facendo talladas coa súa navalla nun bolo de pan. Foi emocionante, pero non representou o mesmo co encontro daquela mañá de agosto de 1977 na librería Xistral, do que me quedaron como recordo os meus prezados tesouros, que me fan sentir unha verdadeira privilexiada, e que comparto nun día tan significado para os galegos.