Lembraba estoutro día Xulio os bocadillos de polbo do bar de Gildo, na Pobra, cando saías da discoteca suando a gota gorda, uns cansos de bailar e outros de levar cabazas, e aquel bocata de nova cociña que non volvemos probar en moitos anos, devolvíanos á disco cos ánimos renovados.
Fóra da Pobra o reconstituínte máis común era máis americano, o hot dog, que aquí traducimos libremente ó castelán pero nunca ó galego, quizabes por non lle facer un feo escatolóxico ó chourizo de toda a vida.
E falabamos disto porque apareceu polo parladoiro dos xoves un tipo que viña de Lugo, de pasar o san Froilán, contándonos as marabillas das casetas do polbo, e aínda a maiores asegurando que a única maneira de preparalo é á feira, ou o que os que non saben máis, chaman á galega. E é tan testán este discutidor que non admite máis preparación cá que el coñece, e como moito só recoñece a máis o polbo á grella como unha excentricidade aceptable, porque o viu en non sei que restaurante, un discutidor que non quere recoñecer que na beiramar o polbo era e é prato de comida e non un aperitivo ou un entrante, un discutidor que non dá polo aviso de quen tomou o polbo en Ons, moi parecido a como o facían na casa de Xulio toda a vida, con exquisito prebe de pemento, allo, cebola e patacas cortadas en tacos, ou aquel que preparaban en Aguiño, e que atraía excursionistas larpeiros de toda a redonda, ou o polbo ó allo con que me gusta agasallar ós meus amigos cando veñen á casa, ou o que Núñez me fixo un día, polbo á cervexa cociñado no forno con secretos ingredientes recollidos na horta da súa casa. E seguiría dando receitas propias do noso país, como o polbo á mugardesa ou a empanada de polbo, porque en cada lugar da nosa costa hai unha maneira xenuína de preparalo. O que non sei eu é que tipo de polbo era o que nos poñían no bocata da de Gildo, se do de Camariñas ou do chamado cabezudo, o que si lembro é que levaba un prebe pementoso que impregnaba o pan, e tamén que che devolvía o ánimo para seguir gastando pista.
E agora, a esa longa lista de receitas polbeiras, vén unirse o chourizo de polbo. Non podía ser doutro xeito, o polbo e o chourizo de toda á vida unidos en estreita maridaxe (¿de que será a tripa do envolvente?), unha patente galega para o mundo, presentado con fanfarras de prensa e cobertería, que xa estamos desexando probar, e do que só unha cousa lle preocupa e ó mesmo tempo estimula a Xulio, e é iso de que o chourizo sexa do tipo críollo, non ó estilo caseiro afumado con loureiro na lareira, senón pensando no prato nacional de importación por excelencia desde que se inventaron as lareiras de xardín, para estreitar os lazos de irmandade cos países que nos acolleron durante tantos anos de fame e necesidade, a parrillada, a ser posible de cocho, que as vacas daquí teñen outras cousas en que empregarse, aínda que nos aseguran que este chourizo non leva nin gramo de graxa ou outras cousas que atenten contra a saúde dos colesterosos.
E por se á cousa lle faltase algún toque autóctono máis, o polbo escollido para esta nova receita é o chamado cabezudo, un polbo de baixo valor no mercado, pero que cando as artes o soben a bordo, a calquera pesco lle dá mágoa ter que tiralo, neste noso país onde tanto sabemos aproveitar as cousas, que cando non serven para o que foron fabricadas, non ha de faltar imaxinación para buscarlle sitio e utilidade.
Benvido pois o chourizo de cabezudo, pero que non me quiten o polbo guisado de toda a vida que facía e aínda fai a nai de Xulio.