«Pero ti... alma cándida! A onde pretendes ir coa neve que hai?»

M. Fernández / Xosé Carreira A FONSAGRADA / LA VOZ

A FONSAGRADA

Manuel

Víctor Lombardía dejó el albergue de peregrinos de A Fonsagrada tras 18 años al frente del mismo

04 may 2019 . Actualizado a las 09:01 h.

En su casa hay cientos de postales y cartas de agradecimiento llegadas desde diferentes puntos del mundo. Son de peregrinos que pasaron por A Fonsagrada y recibieron el apoyo de un hombre que gestionó el albergue de peregrinos durante 18 años: Víctor Lombardía (Becerreá, 1950). Fue el gran representante del municipio fonsagradino de ara al mundo. Desde hace unos meses está jubilado y no atiende a los caminantes, pero sigue al frente de Protección Civil.

Como hospitalero de A Fonsagrada conoció y atendió a miles de personas de numerosas nacionalidades. Comenzó en el año 2000 un poco por casualidad. «Pasou don Ramón, o crego, por Protección Civil, que estaba ao lado do albergue, e díxome: “Víctor, ti que andas por aquí, fai o favor e colle as chaves do albergue e cando vexas algún peregrino ábrelle a porta; xa mandarei alguén que limpe, ti non te preocupes”. E así empecei. Daquela non se lles cobraba nada, só o famoso donativo. Se deixaban algo ben, e senón, pois nada. Nin se lles cobraba nin se rexistraban», contó Lombardía. Recuerda que los huéspedes tenían comodidades de hotel porque el local, de 24 plazas, estaba muy bien equipado.

«O local era a casa reitoral da parroquia de San Xoán do Padrón, que rehabilitou don Ramón pagando el do seu peto. Logo presentoulle os gastos á Xunta para recuperar o diñeiro, pero non foi así. Pola Xunta non había problema en pagarlle, pero non había un proxecto no que basearse. Como home intelixente que era, acabou logo por xestionar a venda do edificio ao organismo galego», relató ayer.

Cuando el albergue fonsagradino arrancaba, el camino apenas tenía usuarios. De hecho el Concello, recordó Lombardía, llevó a cabo su desbrozado, limpieza y marcado en base al trabajo de historiadores como Ricardo Polín que, según el hospitalero, realizaron un trabajo desinteresado. Por aquel entonces fue señalizado con elementos de madera.

«Non viña ninguén»

«No inverno había meses que non aparecía ninguén. E se viña algún, chegaba morto de friaxe e quedaba nunha pensión na Fonsagrada, porque non sabía onde estaba o albergue do Padrón. Daquela carecíase de información, non como agora, que se coñece todo coas redes sociais. Entón nin se sabía se O Padrón estaba a tres quilómetros ou a 18», expresó el hospitalero.

«A partir do 2004 xa empezou a cousa a coller xeito. Comezou a cobrarse tres euros aló polo 2007 e tamén a levar un rexistro. O albergue estivo dobrando a xente todos os anos ata o 2010. O espertar do camiño era incrible», contó.

«Una dose de droga

»

«O albergue para min foi coma una dose de droga. Méteche unha presión incrible. Cando don Ramón me entregou a chave nunca pensei que estaría absorbido polo local. Chegou un momento en que había que erguerse de noite para levantar os limitadores que se baixaban porque se poñían a lavar a roupa. Tratabas de falar cun francés ou inglés, pero non entendía e había que ir aló. Quen di iso di outras cousas. Unha vez agarráronse uns alemáns que estaban bébedos e fixeron unha boa lea. Tiven que ir poñer paz. E o meu alemán, xa ves... por sinais!», relató el veterano hospitalero fonsagradino.

«Fun meténdome pouco a pouco, e o día que quería ir a unha voda tiña que buscar xente con antelación. Téñenme quedado moitos e a todos lles agradezo o esforzo. Cando pechou o ano pasado quedei cun baleiro», recordó. También agradeció el interés de todas las corporaciones municipales por el servicio.

Lombardía tiene numerosas anécdotas y vivencias. «Hai catro ou cinco anos, desde o 112 puxéronme cun peregrino canadense que estaba perdido na neve. Funlle preguntando onde estaba porque precisaba referencias. Dicíame que había moitos piñeiros. Empezabamos ben! Piñeiros alí hai os que hai... Pouco a pouco souben que cruzara a estrada e fora dar á de Negueira. Cando o atopei tiña o pelo longo todo encarambelado polo frío. Díxenlle: “Pero ti, alma cándida! A onde vas coa neve que hai?”. “En mi país, mucha más”, respondeu. “Moita máis si, pero aquí pérdeste. Veña... sube para o coche!”. Leveino ao albergue, púxenlle a calefacción e compreille de comer. Díxenlle: “Mira, non te movas de aquí ata que pase o temporal. Xa andarás! Volvo mañá a primeira hora”. “OK, yes”, díxome. Marchei para a casa, volvín ao día seguinte e xa vin as pegadas pola neve de estrada. Xa marchara ás 8 da mañá. Corre!».

Las agradecidas «rapazas» del Ministerio de Defensa

En opinión del ex hospitalero de A Fonsagrada, hay un 90 % de peregrinos que muestran su agradecimiento por el trato dispensado. Entre el mínimo porcentaje de desconsiderados, dice, están algunos españoles, y gallegos en particular. «Algúns crense os donos do “camín”. Coma se os outros viñesen estorbar! Dóeche moito cando escoitas aos veciños dicir burradas. Falo dun tanto por cento moi pequeno, pero deixa mal sabor de boca», relató.

Víctor Lombardía recuerda el caso de tres «rapazas» sevillanas vinculadas con el Ministerio de Defensa. Les acogió sus mochilas en el albergue y las acercó hasta el alto de O Acebo para que hicieran la ruta desde allí. Se mostraron tan agradecidas, dijo, que lo invitaron a cenar y también a almorzar al día siguiente. Quince días más tarde le llegó en un paquete una reproducción de la Giralda de Sevilla, «que teño coma unha reliquia».

«Para que quererá o crego a pintura amarela?»

En los años setenta del siglo pasado, Víctor Lombardía estaba trabajando de pintor en la zona de Pedrafita. Por allí andaba el cura Elías Valiño, gran propulsor del Camiño Francés. «Un día veu e pediume pintura amarela. Para que quererá o cura pintura amarela? Era para sinalizar o camiño dende Ambasmestas ao Cebreiro. Algúns en Pedrafita ríanse e dicían: “Pensa que lle van vir os peregrinos polo monte”. Vállame Deus, que equivocados estaban! Co camiño da Fonsagrada pasaba algo igual. Moita xente de aquí dicía que os peregrinos non deixan nada, non traen un peso. Pois agora hai tres ou catro albergues. Algo deixan, do contrario non se poñían», contó el veterano hospitalero de A Fonsagrada.