O facultativo despediuse esta semana do centro de saúde de Viveiro despois de 40 anos
08 jul 2018 . Actualizado a las 05:00 h.Sendo o maior de sete irmáns e como se lle daba ben o debuxo, seu pai quería que estudase arquitectura, pero Juan Francisco Valledor Puente (A Fonsagrada, 1951) tiña claro que a súa vocación era a medicina. «Sempre me gustou o trato coas persoas, e el sempre me respectou e me apoiou», resalta o médico, que acaba de xubilarse, e que o pasado xoves se despediu de pacientes, compañeiros e amigos do centro de saúde de Viveiro.
-¿Como levou o último día?
-Aínda que a decisión estaba tomada desde hai tempo, esta semana foi moi dura. A xente viña á consulta e dicíame: «¿Acórdase de cando atendeu a miña nai?»... Emociónaste porque son moitas vivencias, profesionais e persoais, durante moitos anos.
-Nacido na Fonsagrada, pero criado na Pontenova, ¿como recalou en Ourol primeiro, e en Viveiro máis tarde?
-A primeira infancia paseina na Pontenova, onde teño as miñas raíces, e o bachiller prepareino nunha academia da Fonsagrada e funme examinar a Lugo, onde estudei o último ano do Preu [antigo curso preuniversitario] e logo fun estudar a Santiago, onde me fixen médico no 1975. Cando pedín praza despois de vir da mili quedaban vacantes Ourol e zonas do interior. Como me gustaba máis A Mariña, vin para Ourol, e aos tres anos, cando quedou unha libre, vin para Viveiro, e seguín aquí toda a vida. Exercendo no centro de saúde e na consulta privada, que tiven ata hai dez ou doce anos máis ou menos.
-A medicina e a sociedade cambiaron moito, ¿como foron os inicios?
-Cando empecei en Ourol había moi poucos medios e como era o médico do pueblo había que facer de todo, ata atender partos. O hospital estaba en Lugo porque non había o da Costa, e tiñas que solucionar os problemas como fora. Tiña que traballar 24 horas ao día porque era o único médico e facía máis de cen quilómetros ao día en domicilios.
-¿Que tipo de doenzas atendía habitualmente?
-Agora hai moitas doenzas derivadas do envellecemento da poboación, pero cando eu empecei unha persoa da miña idade era un vello e só tiña un enfermo de alzhéimer, que agora hai moitísimos. Daquela había moita industria da madeira e tiñas que atender moitos accidentes, moitos cortes de motoserras... E tamén había accidentes de tráfico importantes porque coincidiu coa montaxe de Aluminio [da fábrica], a carretera era como era, con curvas e curvas, e había moito persoal que pasaba por aí a fin de semana. Recordo un coche encima doutro nun accidente, e outro con catro feridos que viñeran celebrar a Viveiro o patrón, as ambulancias non chegaban, e pasei case toda a noite ata que se foron para Lugo. Era unha vida estresante en cousas, pero era así, e non había a presión asistencial que hai hoxe.
-No 1978 concedéronlle o traslado a Viveiro...
-En Viveiro xa había servizo de urxencias, e estabamos daquela seis médicos, que hoxe creo que hai trece. Cando empezou a transferencia de competencias mellorouse algo en canto a medios, pero de todas formas non era suficiente porque volvo dicir que cando foi a montaxe de Aluminio chegáballe ben. Despois pouco a pouco foi aumentando o persoal de enfermería. Cheguei a ter o cupo máis grande da provincia de Lugo, con 3.000 pacientes, pero tiven que deixar parte porque non podía máis. Agora andaba en 2.800 ou así.
-¿Xa pensou en que investirá o tempo cando se xubile?
-Teño moitos hobbies. A pintura, a talla, a pesca, que tiña medio esquecida. E dedicarei tempo a ler algo máis. Sempre apoiei o deporte en todos lados, como médico, como colaborador e tamén como deportista. Ciclismo, balonmán, baloncesto, fútbol sala, formei un equipo de rugby... Menos os deportes de contacto, que nunca me gustaron.
-¿Que consello médico dá para chegar á xubilación en boa forma?
-Que se coiden, que teñan unha vida sana física e psiquicamente. E se teñen parella, que se respecten e se coiden. É a fórmula secreta para estar ben.
«Cando empecei había moitos accidentes de tráfico e no monte, e as ambulancias deixaban moito que desexar»
«A primeira charla sobre o colesterol dina con Mar García, de quen teño un gran recordo»
«A sanidade na Mariña funciona moi ben, e o déficit de persoal quizás se deba ás malas comunicacións»
Juan Francisco Valledor achaca ás malas comunicacións algunhas das carencias sanitarias da comarca. «A sanidade na Mariña funciona moi ben, pero en canto a medios humanos podería estar mellor, e penso que ese déficit de persoal quizás se deba ás malas comunicacións xa que, ganando igual aquí que en Lugo ou na Coruña, moitos profesionais non veñen porque esta zona non resulta atractiva por iso. As comunicacións son prioritarias, e se nos comparamos coa zona sur de Galicia, estamos no terceiro mundo porque aquí non hai autovías nin hai nada», comenta. Na súa opinión, detrás de moitas críticas só hai «demagoxia». «Temos unha traumatoloxía excelente, a mellor de Galicia, servizo de otorrino, de medicina interna..., de todo, pero escasos de persoal. Non podemos esquecer que isto é un hospital comarcal, non un xeral», conclúe.