En foto de hai 48 anos podemos ver ao bispo de Lugo, Ona de Echave, asperxendo a Juan Carlos e Sofía, Reis, na porta norte da Catedral de Lugo, ante a mirada atenta de José Ferro. Eran tempos nos que ‘palabra de Rei’ significaba firmeza nos tratos das feiras, e o último recurso para obter rebaixa era apelar a «non terás palabra de rei...». Agora, a saber que significa, vindo de escoitar a palabra do Emérito coa da señora Rey, en oprobiosa conversación desacougante.
Oír —se é falsificación, está moi ben feita— ao en tempos venerado persoeiro e á artista entrecruzarse ‘meu amor’ ou ‘miña vida’, non é para cincelar en pedra por quedar no evanescente terreo das relacións persoais aínda que transcendan máis aló, pero é un bochorno o que dos diálogos se entende. Que quen antes era Maxestade ousase comentar coa interlocutora temas institucionais é preocupante, porque hai asuntos que teñen un determinado ámbito de expansión, e se se comparten cunha relación estraña e desaxustada coma esta traspasa a imprudencia e colócase no ridículo.
Que na cama se producen confidencias, a ninguén que ande polo mundo pode estrañarlle. O que repugna neste asunto é ter que fixarnos en Zorrilla (o escritor), que pon na boca do Tenorio o seu complexo itinerario amoroso dos pazos ás cabanas, para deixar nel «memoria amarga». Que caros nos resultan a todos, e non só en diñeiro, os desafogos amorosos do noso outrora respectado condutor, que no 1976 encantou aos lucenses co seu estar e ser.
Sorte que os fillos non teñen por que herdar todos os bens e atributos de seus pais. E quizais aínda poidamos seguir confiando na ‘Palabra de Rei’.