Casa da Matanza, a Casa de Rosalía, está a celebrar, como todos os anos por estas datas, o aniversario da morte da autora e, logo da entrega a Catherine Davis da Rosa de Galicia pola súa contribución ao estudo e difusión da obra da nosa máis egrexia escritora, a música dun sarriao, Abraham Cupeiro, resoou con forza nun auditorio que rebordaba xente polo renovado xardín do lugar no que Rosalía viviu os seus derradeiros anos.
Ao xeito de Ara Malikian, entretecendo a música de relato, Abraham Cupeiro comezou de xeito sinxelo, furando unhas palliñas de plástico. Mais delas fixo saír un son marabilloso, abraiante. Logo, pechou o acto coa mesma aparente sinxeleza, abrindo unha botella de cervexa, a través da que fixo soar os acordes da Negra sombra, facendo cantar os versos de Rosalía a todo o auditorio. Entre unha e outra actuación, marcadas por unha retórica do humilde, a magnificencia do son e a estrañeza evocadora dos tempos antigos de instrumentos sacados dos relatos bíblicos e doutros que espantaron os elefantes dos exércitos de Aníbal ou que explican a súa orixe por unha fermosa e estilizada lenda chinesa sobre unha parella de amantes que zafaron das augas co son dunha cabaza e tres varas de bambú.
Que sentiría Rosalía se tivese ocasión de escoitar estes ecos cheos de emoción e historia na casa da Matanza? Emocionaríase, como naquel ano de 1853, cando, vivindo en Santiago, escoitou un son marabilloso e estraño que procedía da rúa e que proviña dun neno mendigo, baixado da aldea no ano da fame, ao que ela tocou coa súa guitarra inglesa a «Barcarola da estranxeira»? Ese neno, de nome descoñecido, converteuse en Los precursores en «Ignotus», no representante do talento anónimo do pobo. E así imaxinei neno a Abraham Cupeiro, cortando cunha navalliña no Chanto ou na Veiguiña unha cana e sacando dela un son celestial. Marabilloso Cupeiro. Inmortal Rosalía.