Anda circulando polas redes un impresionante e fermoso vídeo que amosa a beleza do movemento e as ondulacións do baile dos chirlomirlos. Estes paxaros, que moitos coñecen como estorniños, sucan o ceo á altura do ambulatorio de San Fernando e no treito no que os magnolios da deputación acariñan coas súas ponlas a muralla. Un axeitado acompañamento musical sinala a indubidable dimensión poética da imaxe, constituíndo un auténtico poema visual.
A min, que descoñezo o nome do autor deste vídeo de fasquía humilde pero fermosa, emocionoume o resultado, poida que, en parte, polas lembranzas ligadas a ese espazo concreto: nunha desas fiestras sobre a muralla viviron, cando eu era unha nena, os meus avós e teño unha remota lembranza, de cando tiña catro ou cinco anos, na que había unha xanela aberta, un paxaro nunha gaiola, eu, comendo unha nube branca e rosa, e o meu tío corrixíndome un oito que escribira tombado. Anos despois, pasei moitas tardes sentada nese espazo da muralla, á sombra dos magnolios, que sen dúbida abeiraron para moitos os bicos do primeiro amor.
Mais velaquí que, neste mundo aparentemente tan pouco habitado de poesía, un son no móbil nos chama, de súpeto, para mergullarnos no poético voo dos chirlomirlos, evocador de movementos semellantes nos fondos mariños, insinuador dunha unidade profunda entre as cousas, da existencia de estruturas nas que os elementos particulares só acadan o seu verdadeiro valor no conxunto. E isto é máis relevante do que semella, porque quizais nós tamén formamos parte dunha sinfonía harmónica que nos supera e que non vemos porque non temos a perspectiva requirida. Todo depende do punto de vista. O meu avó, que usaba chapeu, tiña os seus máis e os seus menos cos estorniños; máis eu xa me considero reconciliada con eles para sempre. Agasalláronnos pura poesía. E o fluír das redes, só aparentemente caótico, fixo esa beleza viral.