Belén Vidal confía en que os protocolos adoptados sexan seguros para evitar a propagación do virus
10 sep 2020 . Actualizado a las 20:32 h.«Eu estábao desexando», di Belén Vidal con certo respiro. Medio ano despois de ir por última vez á escola, Noa, a súa filla de oito anos, volveu cruzar as portas do CEIP As Mercedes no que cursa terceiro de primaria. Un retorno que milleiros de pais agardaban debaténdose entre a ansia e o medo. «Quería que comezase xa. Por min e pola nena, porque é como normalizar un pouco esta situación. Todos necesitamos retomar a rutina; os nenos precisaban volver ao cole porque lles aporta seguridade e independencia, e as relacións con outros nenos son imprescindibles».
Este regreso á escola pouco tivo que ver cos anteriores para Noa e os seus compañeiros. Para empezar, porque os tapabocas convertéronse en imprescindibles, o mesmo que as ringleiras para acceder á aula, o xel hidroalcohólico ou os semáforos no aseo. Todo mudou, mesmo a liturxia previa a saír da casa.
Porque onte, antes de poñer rumbo á escola, tocou, entre outras tarefas, repasar o que xa chaman o estoxo covid. Nel inclúese un portamáscaras no que os nenos gardan o tapabocas durante a merenda, hidroxel, panos de papel e unha segunda máscara. «Como non aguantan as cinco horas, na última hora hai que cambiala», explica Belén. Pero as instrucións non rematan aí. Para minimizar o tempo da merenda, o idóneo é que leven tentempés rápidos, como pode ser un plátano ou un bebible. E a toda esta intendencia isto hai que engadir o material escolar.
Belén, como a maioría dos pais, recoñece que está nerviosa, pero é das que confía en que os protocolos funcionen e agarda non recibir ao longo do curso ningunha chamada na que lle informen de que hai que pechar o cole. «A iso téñolle pavor. Pensar en retroceder é terrible, pero son consciente de que darse tres casos é moi factible a pesar de que vexo a escola como un entorno moi seguro. Se estudas as medidas, pensas que nada pode saír mal alí dentro, pero fóra é outro cantar. Na escola o nivel de esixencia é moito máis alto do que vemos na rúa», sostén.
Tanto, que para manter os grupos burbulla e minimizar riscos o recreo xa non é o que era. «Pasa de 30 a 15 minutos e cada grupo burbulla, manténdose por separado», describe Belén. O escenario non é o idóneo, pero ela é das que entende que ante situacións excepcionais, medidas excepcionais.
