Se falamos de despoboamento rural, non é ningún segredo que estes desequilibrios están afectando á vertebración do territorio e ata á cohesión social. Que podemos facer? A solución que suxiro é básica, e é que non creo que haxa que loitar contra a despoboamento. Non creo que haxa que pensar en medidas para repoboar. Considero que a xente debería ser libre para decidir onde vivir, pero para facelo debemos partir da igualdade. Non existe equidade de dereitos entre as poboacións do mundo rural e as da contorna urbana.
A falta de servizos e recursos para o desenvolvemento persoal e profesional, o difícil acceso a Internet, as deficiencias e a escaseza da sanidade e a educación, así como a falta de actividades socioculturais, condicionan á poboación rural á hora de tomar decisións profesionais, persoais e familiares.
É importante tomar conciencia do que nos ofrece cada contorna, pero tamén do que podemos achegar nós. Quen teñen esperto o instinto emprendedor poden atopar oportunidades de negocio, precisamente, a raíz das necesidades coas que contan as aldeas. Iso si, o valente debe ser coñecedor da contorna, resiliente, proactivo e respectuoso. O rural e o urbano non son incompatibles. De feito, abogo por permanecer coa mente o suficientemente flexible para abrazar o mellor de cada sitio. Entender que estas dúas realidades (que non son só dúas, porque en cada unha destas contornas danse, á súa vez, moitas realidades e moi diversas) non só poden encaixar senón que ademais poden beneficiarse mutuamente é o primeiro paso para deixar atrás a competencia e optar pola cooperación.
Que o arraigo nos sirva para seguir traballando pola nosa contorna e para loitar pola dignidade individual e colectiva, achegando e esixindo compromiso, responsabilidade, xustiza, ganas e igualdade. A igualdade de oportunidades, en todas as direccións, é a clave para unha sociedade máis xusta e democrática.