A asociación quere darlle visibilidade ás persoas con paralise cerebral, neste caso a súa sexualidade e a súa intimidade
03 oct 2018 . Actualizado a las 13:11 h.A asociación Aspace Lugo, que preside Carmen Bermúdez, sae hoxe á rúa para reivindicar unha visibilización da sexualidade e da intimidade das persoas con parálise cerebral. Farano na praza do Castiñeiro, na que teñen máis facilidades para aparcar e mover as cadeiras de rodas, que na praza Maior, onde se concentraron noutras ocasións. O lema será «Non mires a outro lado». Pretende ser unha chamada de atención para que se cubran as necesidades do colectivo e reivindican que podan levar una vida plena.
?¿En que se centrará a xornada?
?En sexualidade, que no é solo erotismo, e en afectividade. Queremos chamar a atención de que hai que respectar esta parcela. Pretendemos que os nosos fillos exerzan o dereito a vivir unha vida plena e que se respecte a súa intimidade. Na parálise cerebral tamén hai unha grande diversidade. Un non é igual a outro. Movémonos nun abano moi amplo de persoas con diferentes capacidades e discapacidades. Hai quen poden aprobar unha oposición, ou ser terapeuta ocupacional, e quen ten discapacidade intelectual. A xente cando ve a un neno nunha cadeira de rodas soe dicir “pobrecito” “¿Y cómo os las arreglais”. Fíxase na cadeira e no problema, non no neno. Unha rapaza comentoume que cando vai coa súa nai empurrando, fálanlle á nai, non a ela.
?¿A qué se refire coa falta de intimidade?
?A que moitas veces nos centros de día, nos colexios cambian un cueiro sen reparar no respecto a intimidade das persoas. Tamén ás veces cometemos ese mesmo erro nas familias. Parécenos que sempre son nenos, e os nenos medran. Os que estaban cando se creou a asociación no 94 son xa adultos. A medida que van medrando van xurdindo outros problemas e outras necesidades.
?Vin algunha imaxe denunciando que para cambiar un cueiro dun adulto non hai espazos adecuados e usan mantas no chan nos aseos públicos...
?Un dos problemas que temos é que os baños, incluso os adaptados, non están preparados para cambiarlle o cueiro a un adulto. A manta no chan e dúas persoas é unha solución, senón non poderíamos viaxar nunca. É difícil saír da casa, por iso saímos pouco. No rural aínda é peor. Hai problemas de transporte, ou non está adaptado. É una realidade que para recibir atención temperá en Lugo e na Mariña, ata os seis anos, hai que ter coche para viaxar cunha cadeira de rodas. Para nós, mellor dito, para a administración o rural é a materia pendente. Habería que desenrolar políticas inclusivas e un mellor acceso ás novas tecnoloxías, que é unha vía de comunicación para moitas persoas con parálise cerebral.
?¿Que outras carencias teñen?
?Na educación ordinaria non hai medios, nin profesores de apoio, nin fisio ...e, se os levas a educación especial, por incrible que pareza, seguen tendo carencias. Ata os 21 anos podemos levalos a educación especial, pero cando os cumpren van para a casa, a espera dun centro de día. Tampouco os hai especializados. ¿Meterías a teu fillo con persoas maiores? Esa é a pregunta e non porque estean mal cos maiores e porque teñen necesidades moi diferentes. As familias optan por deixalos nas casas e con iso non teñen unha vida plena.
?¿Necesitanse centros de día?
?Son imprescindibles os centros especializados para persoas con parálise cerebral de máis de 21 anos.