«Fun maltratada durante anos e agora dinme: toma as pastillas e olvídate»

LUGO

ALBERTO LÓPEZ

Dramático testimonio sobre la atención que reciben algunas mujeres objeto de violencia de género en Lugo

01 oct 2018 . Actualizado a las 21:10 h.

Fue víctima de doble violencia machista. Primero, un familiar de su pareja trató de abusar de ella poco después de cumplir los 18 años; después, su marido la maltrató y, finalmente, descubrió que alguno de sus hijos también había sido objeto de abusos sexuales. Este cóctel hizo que la lucense María I. (nombre ficticio), de treinta años, acabase reventando. Reconoce que tardó demasiado en hacerlo y que ahora paga, de forma muy cruel, las consecuencias. «Por desgraza, estragáronme a vida. A maiores das que pasei tiven que enfrontarme a seis anos de cuestións xudiciais que aínda non remataron. Sigo cunha forte depresión. En vez de conseguir pautas para poder liberarme o que me din agora é: toma as pastillas e esquécete de todo», aseguró.

Siendo todavía joven, creyó haber encontrado el amor de su vida. Se casó y tuvo varios hijos. Para los de fuera, su pareja era un auténtico padrazo y un marido ejemplar. Pero eso era solo una pantalla que ocultaba la situación que María estaba viviendo.

Para empezar, tuvo que soportar que su pareja no reaccionara contundentemente cuando un familiar suyo la sometió a abusos sexuales. «Fun obxecto de dobre violencia. Díxenlle ao meu esposo o que tiña acontecido co seu familiar pero non lle deu importancia. Nese momento debería ter cortado a relación pero seguín. Pensei... A ver se cambia a cousa. Foi pasando o tempo, pero o dominio machista mantívose hasta que rebentei. Pero pasaron moitos anos», aseguró.

Transcurrido el tiempo se dio cuenta que vivía con un maltratador y pederasta... Cree que su pareja actuó fríamente y que disfrutó haciéndola sufrir directa e indirectamente. Pide reservarse detalles porque, recuerda, «xa non conducen a nada» y, además, porque sigue manteniendo muchos temores.

María no está satisfecha, ni mucho menos, con los apoyos y ayudas recibidas para poder salir del gran agujero. «Conteino no meu entorno e a resposta foi que aguantara, que agardara cambios, pero cando cheguei ao límite resulta que enfermei. Púxenme moi mal. Os especialistas aos que acudín foron os que me orientaron e marcaron o camiño a seguir. Eu sola sería totalmente incapaz de separarme», recordó.

«Axudas recibidas? As mínimas. É certo que vas tendo algúns apoios por un lado e por outro. Cando vas ás consultas dos especialistas danche a medicación, pero non te levan a saír para adiante. Evitan darche pautas de condutas. Entón é cando che din que sigas tomando a medicación e que non te comas a cabeza. Insisto en que che chegan a dicir que te esquezas de todo», expresó esta lucense que lucha denodadamente por sacar a sus hijos adelante.

«Non consigo saír do pozo»

Durante la conversación resulta difícil saber qué decir cuando María va narrando su estado de ánimo. Asegura que la situación le trajo la enfermedad, la pérdida de su trabajo y otra serie de problemas. «Non consigo saír do pozo. O maltrato e a violencia sobre calquera persoa, sexa home, muller, neno ou ancián é difícil de calibrar se non se padece. A min esnaquizáronme. Non teño vida! Os meus fillos tampouco tiveron infancia! É moi difícil vivir con isto. Xa nunca máis volverei a ser a persoa que fun», expresó esta mujer.

María se calla terribles situaciones que padeció y que supusieron condenas judiciales. Considera que debe aconsejar a quien esté en una situación similar antes de que airear lo que le pasó a ella. «O primeiro que debe facer calquera persoa cun problema de maltrato ou violencia no entorno familiar é cortar de raíz e buscar axuda de especialistas. Non abonda co respaldo ou o coñecemento da familia ou amigos. É indispensable non aguantar como fixen eu que cheguei a un momento que o meu corpo xa non puido máis, pero xa era tarde porque agora non dou saído. Se houbera roto antes seguro que me recuperaba», destaca esta mujer.

«Insisto na necesidade de buscar bo asesoramento. Aínda por riba de estares a padecer unha situación límite, veste na obriga de buscar probas para logo presentar á xustiza a que, eu por certo, estou agradecida porque respondeu como agardaba aínda que de xeito moi lento», señaló esta víctima de violencia de género.