Eiré nega tamén que mova A morte do meu pai calquera aspiración documental. «Non é un diario. E no intre en que recorres á memoria xa estás facendo ficción. Foi seis meses despois cando abordei a escritura sobre eses oito días finais, dende que o meu pai ingresou no hospital ata o seu falecemento. Coa distancia no tempo medra a ficción», insiste o narrador lugués. O relato, di, é unha reconstrución orgánica que van facendo os sentimentos ao revivir aqueles momentos. «Non hai indagación. O que non recordaba, incluído nomes de persoas, non aparece. Ademais, as cousas que non lembraba tamén son un indicio da tensión daqueles momentos», explica. Tratábase -incide- de poñer en palabras os pensamentos e emocións que el tivo naqueles días derradeiros do Xavieriño. «Son tantos os que pasan polo transo de enfrontarse á morte, que era moi importante ver que a xente se sente reflectida no que se narra aquí. E teño correos de moitos lectores que me dan as grazas porque o libro lles axudou. Iso é moi satisfactorio».
¿E á lectora maior, gustoulle? «¿A miña nai? Leuno, pero non me comentou nada. Cando me puxen reticente a darllo, retrucoume con que tería que mercalo: '¿Que vou chorar ao lelo? Xa chorei o que tiña que chorar', dixo».