«Pretendo facer filmes que combinen a ficción e as técnicas do documental»

Francisco Albo
francisco Albo MONFORTE / LA VOZ

LEMOS

Brandán Cerviño durante a filmación do seu documental  En la boca de la mina  no municipio de Santiago de Cuba
Brandán Cerviño durante a filmación do seu documental En la boca de la mina no municipio de Santiago de Cuba FERNANDA VÁZQUEZ

Brandán Cerviño, veciño de Sober, competirá este mes no festival de Cans coa película «En la boca de la mina», rodada en Cuba

11 may 2019 . Actualizado a las 18:18 h.

Brandán Cerviño Abeledo, veciño de Sober, presentará no festival de curtametraxes de Cans -que se celebrará no municipio pontevedrés do Porriño entre os días 22 e 25- o filme En la boca de la mina, rodado en Cuba. O seu autor acabou recentemente de formarse en dirección de documentais na escola internacional de cine de San Antonio de los Baños e tamén realizou no país antillano a curtametraxe Carta a Leningrado, presentada na última edición do festival Curtocircuíto de Santiago. O filme será proxectado o día 25 en dous pases -ás 16.30 e ás 18.00 horas- dentro da sección FuraCans, para obras de non ficción.

-De que trata «En la boca de la mina»?

-É un documental sobre a localidade de El Cobre, no municipio de Santiago de Cuba, onde existiu unha das explotacións mineiras máis antigas de América Latina. A mina foi pechada hai moito tempo e a poboación vive hoxe sobre todo de elaborar e vender imaxes relixiosas. No mesmo lugar está o santuario da Virxe da Caridade, patroa de Cuba. O filme reflicte o modo de vida da poboación, que intenta conservar a través da música e do baile a tradición cultural dos cimarrones, ou sexa, dos escravos rebeldes e fuxidos.

-É a primeira vez que se proxecta en público este filme?

-Será a estrea en España, pero anteriormente xa foi proxectado en Rio de Janeiro e São Paulo dentro do festival É Tudo Verdade. En xuño será proxectado noutro festival brasileiro, neste caso o Olhar de Cinema, en Curitiba.

-Ten algunha relación coa súa anterior obra?

-Son diferentes, porque En la boca de la mina é un documental, mentres que Carta a Leningrado é unha historia de ficción, aínda que foi realizada con técnicas propias do documental. É un xénero híbrido no que quero seguir traballando. Formeime como realizador de documentais, pero intento darlle unha volta ao xénero e ser menos didáctico. Aprendín a desconfiar da obxectividade e penso que por máis que se intente ser próximo á realidade o resultado sempre será unha interpretación subxectiva e creativa. O que me interesa é apropiarme dos mecanismos da ficción para apropiarme da realidade.

-Que cineastas lle serven como referente para os seus filmes?

-En realidade os meus primeiros referentes á hora de idear e planificar un filme son máis literarios que cinematográficos, son obras de novelistas e ensaístas. E tamén de fotógrafos, como o portugués Rui Palha, que me valeu de referente para facer En la boca de la mina. Cando vexo cine non o proceso inmediatamente como unha referencia, pero á hora da realización si que tomo como guía certos elementos que me interesan de determinados filme se realizadores. Na época da escola consumín sobre todo cine latinoamericano e europeo, e non tanto estadounidense, así que as miñas referencias van máis por aí. Interésanme as obras dos documentalistas cubanos dos anos 60, como Nicolás Guillén Landrián, e de realizadores como Tomás Gutiérrez Alea. E tamén autores máis actuais como Natalia Marín, do colectivo Los Hijos.

-Cales son os seus proxectos máis inmediatos?

-Solicitei unhas axudas da Axencia Galega de Industrias Culturais para realizar dúas curtametraxes, un documental e un filme de ficción, pero aínda non sei se as conseguirei. A miña formación desenvolveuse en Latinoamérica e as miñas primeiras curtametraxes foron realizadas en Cuba, e agora o que me interesaría sería facer cousas en Galicia e en galego. Preferentemente na Ribeira Sacra.