Mesmo antes de que comezase a verbalizar as miñas primeiras palabras, lembro esta expresión na boca de moitas persoas: «Canto fala este rapaz, ¡vai chegar lonxe!». Os nosos maiores, en xeral, e os nosos pais e avós, en concreto, adoitan facerse unha idea de que serán os seus fillos, de como serán ou, en definitiva, de como demo van tecer a súa vida ou a qué se van adicar.
Logo, claro, logo veñen os quilombos e as decepcións, que vén sendo máis ou menos cando hai que coller o violín en modo drama, declamar coas mans cara o ceo e botar a lagrimiña porque a carne da miña carne non acabou sendo o que eu desexaría que fose.
En fin, acontece cos afectos familiares máis ou menos o mesmo que cos afectos de amizade, cos afectos de parella e, por suposto, cos afectos políticos: tendemos a facernos determinadas expectativas dos nosos fillos, das nosas parellas, dos nosos amigos, dos nosos representantes políticos e… ¡catapum!, cando caemos na conta de que o ser que foron é case o inverso do que agora son ficamos pampos, con cara de circunstancias, exclamando, como un menino cando abre a boca cos ollos coma pratos e comeza a chorar anguriado: ¿Que acontece aquí? O que acontece é que a vida muda e nós con ela. Fíxense se muda que teño 38 anos e non cheguei a algures aínda. Afortunadamente, xa dende que era un infante que parolaba sen descanso, cada vez que escoitaba o devandito «vai chegar lonxe», aparecía ante min unha voz escéptica e inxenua que bisbaba ao meu ouvido: ¿Que é lonxe e onde fica?
Prométovos, caros lectores, que non é un chiste malo con ansia de pasar por ocurrente nin unha escusa para escribir este artigo. ¡Realmente preguntábame onde demo era ese lugar chamado lonxe e onde ficaba! Mesmo lembro un día en Rheinffelden, a miña matria nativa de infancia, no que a señora Juana -unha encantadora murciana que coidaba de min ás mañás, pegándome un seseo levantino que daba medo- díxome: «¡Ay, este niño cuánto habla! Este niño va a llegar lejos, seguro». Ben; pois ese mesmo día, ante a miña incredulidade existencial, a medio camiño entre a anguria metafísica e a carencia de datos sobre ese misterioso lugar chamado lejos, subín tres veces as escadas dende o primeiro até o terceiro andar, non sen outra intención que a de contalas todas. Cando cheguei ao final, mirei ao ceo, sorrín e baixei correndo polas escadas berrando «¡Doscientos cincuenta y seis!» sen parar até que a señora Juana asomou o seu nutrido corpo pola porta de entrada, mirándome aos ollos como dicindo: «Este rapaz perdeu a chaveta».
-¿Se puede saber qué te pasa, enano pulgoso?
E este anano pulgoso, que veño sendo eu mais un chisco máis crecidiño, cravou a súa mirada nos ollos da Juana e preguntoulle :
-Juana, ¿doscientos cincuenta y seis es cerca, es lejos o las dos cosas?
-¡Ca, qué cosas raras dices, déjame fregar tranquila, anda!
Aquel día perdín, definitivamente, a miña fe na autoridade intelectual dos maiores. Nin sequera dándolle datos á Juana era esta capaz de determinar o que, o canto e o onde dese vaporoso lugar chamado lonxe. Que decepción.