Fátima Fernández Gómez (Foz, 1971) leva máis de 13 anos no mundo dos contacontos. Ler moito e facer periodicamente cursos de teatro e de animación á lectura son a base da súa formación.
-¿Como definiría os seus contos?
-A gran maioría pertencen á tradición oral. Son todos eses contos que me relataba o meu avó ou todas esas pequenas historias que lles escoito aos avós do Centro de Día Antonio Gandoy do que son coordinadora. Tamén fago versións de contos actuais e creo os meus propios relatos.
-¿A quen prefire como espectador aos adultos ou aos rapaces?
-Os nenos son moito máis directos e participativos. Esixen que lles conten moi boas historias. Non é sinxelo captar a súa atención. Os adultos soen escoitar os contos aínda que o tema non sexa o que máis lles guste ou interese. De todos os xeitos, unha percibe cando a historia gusta ou non.
-¿Que técnicas emprega para captar a atención do seu público?
-Eu non me caracterizo para as miñas actuacións. O único que emprego é a palabra. O meu corpo e os seus movementos son o seu único apoio. O que pretendo é que a imaxinación de cada espectador cree a súa propia personaxe.
-¿Pódese vivir disto?
-Hai quen vive do conto, iso é certo. Pero, nesta profesión ás veces hai traballo e outras non. Cando se recortan os orzamentos a cultura sempre é a máis prexudicada.