Da análise de noticias sobre conflitos afastados á resolución dos máis próximos

Estes son os pares de papeis que xorden ao estudar os conflitos.

Par 1: Tránsfuga?implicado

• O tránsfuga tende a fuxir da realidade do conflito que ten ou se discute. Non é que fuxa de meterse en conflitos, senón que, ante un conflito real que dalgún xeito lle inflúe, procura escaparse coma se non o tivese. Aparenta, por exemplo, que non lle pasa nada, disimula, reprímese, pospón e deixa a resolución do conflito para un mañá que talvez nunca chegue.
• O implicado vai polo camiño contrario: vai en busca do conflito, aínda que non exista de verdade ou non lle implique moito. Quere demostrar dalgún modo que o conflito non lle engurra e que pode con todo o que lle boten. Ao mesmo tempo, pretende recordar á xente que lle rodea o atarefado que está no seu papel de vítima permanente. Por todas partes fala das guerras que coñece ou se inventa pelexas.

Par 2: Intelectual?emotivo

• O intelectual prefire levar o conflito a un terreo de discusión ideolóxica, pero sen revelar nunca o verdadeiro estado afectivo interior. Comunicar os sentimentos propios é algo así como mostrarse de inferior calidade, deixarse levar por algo menos nobre. En realidade, trátase dun sentimento oculto de quedar ben.
• O emotivo prefire, en cambio, ir de cheo á comunicación de sentimentos. Pensa que os conflitos xorden non tanto polas ideas como polo estado afectivo no que as persoas se atopan. Pretende demostrar que as ideas poden cambiar ou, polo menos, acomodarse a novas situacións. Atacan aos que non se fixan nos intereses dos demais.

Par 3: Agre?doce

• O agre quere comezar gañando e sospeita que calquera flexión inicial pode facerlle perder vantaxe no conflito. Por iso, móstrase excesivamente serio e desagradable, incluso antes de calquera intento de negociación. Facer tremer ao inimigo é o seu punto de partida. O tema non é o importante, senón como queda despois da discusión.
• O doce prefire gañarse á xente con suavidade. Pretende demostrar que, se o conflito existe, non é pola súa persoa que sempre é cálida, próxima, doce. Trátase dunha estratexia que lle fai quedar ben e disimular ás veces a tensión interna.

Par 4: Programado?bohemio

• O programado quere arranxar o conflito inmediatamente: marcar datas, apuntar na axenda reunións, sinalar unha entrevista co experto, citarse á hora convida, facer algo xa, programar os pasos, dar incluso a data do armisticio ou da ruptura definitiva. Medorento do que poida xurdir espontaneamente, non quere dar opción a un proceso que non controle dende o principio.
• O bohemio prefire un ambiente informal e non programado, ir un pouco a ver que pasa. Isto daralle a oportunidade de alargar as cousas indefinidamente, presentar novas opcións inesperadas, traer a conto temas inoportunos que distraen a atención se se ve apertado.

Par 5: Maiúsculas-minúsculas

• O maiúsculas tende a aumentar o conflito sempre que pode. Apenas xorde algo, desencadea unha escalada imparable. Selecciona para o conflito os adxectivos máis altisonantes: enorme, incrible, fatal de necesidade. Por outra banda, aumenta en extensión o conflito, salpicándoo todo e dicindo como iso pon en perigo familias ou o colexio enteiro.
• O minúsculas usa a estratexia de minimizar as cousas e aparentar que non teñen importancia algunha. Ante unha certa imposibilidade de arranxar o conflito, prefire ridiculizar aos que se preocupan, chamándolles esaxerados e querendo demostrar unha certa frialdade ante o que acontece, se non cae no campo dos propios intereses. Pero, se cae, o conflito faise maior.

Par 6: Persoal-impersoal

• O persoal adoita mesturar o conflito co seu propio xeito de ser e, cando quere arranxalo, necesita dicir frases como esta: «Mira, vouche ser totalmente sincero e falarche da miña propia historia». E veña, cóntache a súa vida, a propósito dun conflito que, para solucionalo, non facía falta tanto. Con iso quedas conmovido e ao seu favor, pola súa revelación íntima.
• O impersoal prefire non dar en absoluto detalles íntimos, coma se o conflito xurdise aí por xeración espontánea, sen ter nada que ver coa forma anterior de ser ou actuar da súa persoa. Trátase de aparentar asepsia total, como se o conflito viñese de fóra, sabendo moi ben a súa posible implicación na súa xestación.

---

---