A exconselleira de Educación cre que o mundo da política e da universidade non teñen por que ser incompatíbeis. Segundo di, os dous comparten misión: o servizo á sociedade
14 may 2021 . Actualizado a las 05:00 h.Durante dous anos, Carmen Pomar (Santiago, 1970) foi un referente feminino nun posto de gran responsabilidade para a súa filla, aínda que considera que a perdeu un pouco como nai nese tempo. Rematada a súa etapa como conselleira de Educación no contexto dunha pandemia, continúa a súa carreira política no Parlamento.
—Como é que chamen a unha e lle digan que xa non contan con ela?
—Sabíase que nesas horas despois da investidura ía haber decisións con respecto ao Goberno. Igual que lle dixen ao presidente que estaba á súa enteira disposición cando me nomeou, díxenlle que así seguía cando me cesou. Na vida isto non é malo, o feito de encaixar que nun momento estás nun lugar e noutro esteas noutro é unha boa aprendizaxe. Non sei se é porque son psicóloga, pero teño suficientes estratexias de adaptación ás circunstancias. O sentimento é de agradecemento.
—Decepcionouna a consellería?
—Para min foi unha honra que me nomearan conselleira, era algo que non entraba nos meus plans. Son unha persoa moi realista, sabía que por unha circunstancia ou estratexia podía saír.
