Manuel Seixas: «A indiferenza é nazismo social»

GALICIA

Pilar Canicoba

O filósofo, músico, escritor e profesor de Vilagarcía mantén a esperanza de cambiar o mundo, aínda que sexa cunha pequena semente

14 jul 2020 . Actualizado a las 12:02 h.

Houbo un tempo no que Manuel Seixas (Vilagarcía, 1961) lle disputou a Manuel Rivas o cumio das listas de vendas con A velocidade do frío (Premio Xerais de Novela 1996). Houbo un tempo previo no que un grupo de rapaces de Vilagarcía fundaron Korosi Dansas e acabaron descubrindo o rock de batea. Houbo outro tempo, por fin, no que a baixada aos infernos se impuxo sobre todo o demais. Por fortuna, ata dun mesmo hai saída, aínda que o profesor de Filosofía do instituto A Basella -en Vilanova- tampouco se leva a engano. A conciencia crítica comeza por un mesmo, e Seixas predica co exemplo. A luz da Illa de Arousa inunda a tasca O Ribeirán nesta mañá de xullo.

-Vexo, Manuel, que pasaches o confinamento dando clases anticoronavíricas.

-E teño sensacións agridoces. Os rapaces reaccionaron moi ben. Daba Psicoloxía, unha materia que nos axudou a eles e a min. Logo, xa coa máscara, estiven preparando os que ían á ABAU con Filosofía como materia optativa. É un risco marabilloso que aínda existan quince rapaces que opten por un exame que cada vez é máis de chapar e menos de pensar.

-Por iso as sensacións agridoces?

-Non, porque tiña esperanza en que esta crise serviría para que aprendésemos dunha vez, para que nos decatásemos de que a riqueza está moi mal distribuída. Que trouxese a posibilidade dunha reformulación moral, política e social deste mundo. Díxenlles aos rapaces que tiña esperanza; eles foron moito máis sensatos, pero polo menos foron conscientes de que todo, a nivel humanitario, puido acabar noutra cousa.

-Non hai esperanza, logo?

-Estou en época de descompresión, e non me queda moito para xubilarme. O día que perda a esperanza igual o deixo. O mesmo pasa coa música e a literatura: se non consegues que alguén empatice, todo isto non é máis ca unha masturbación solitaria e penosa. De todos os xeitos, penso que sen o ensino non podería vivir. Non hai nada máis marabilloso que ser profesor de Filosofía e recibir o que recibes a cambio por parte dos alumnos cando o dás todo. Creo que o único que fixen ben na miña vida foi ser mestre. Adoro os rapaces coma se fosen os meus propios fillos.

«Creo que o único que fixen ben na miña vida foi ser mestre»

-Falando de literatura, hai xa cinco anos da publicación da túa última novela, «Interferencias».

-Cústame moito. Foi tan duro escribir Interferencias que aínda non estou preparado para unha tarefa tan esgotadora. Toda a miña inspiración estouna enfocando na música. Eu chego á literatura a través das letras das cancións, e para min sempre foi máis unha necesidade ca un xeito de ocio artístico. En parte penso que é mellor que esa inspiración non veña, porque só son escritor cando necesito botar fóra toda a dor deste mundo. A propia e a allea.

-Unha baixada ao inferno.

-Sempre. Calquera cousa que faga pode ser unha auténtica merda, pero o que nunca me poderás dicir é que non sexa verdade ou que non a sinta. Oxalá non sentise tanto, para ben ou para mal. Ese momento, o máis terrorífico dunha novela ou dunha canción... Cousas de enfermo mental, supoño.

-Considéraste un enfermo mental? Iso é moi duro!

-Eu era o gran neurótico que atopara a miña psiquiatra. Diagnosticáronme un trastorno adaptativo mixto, pero o trastorno realmente foi a miña mala educación e a pouca capacidade para loitar contra ela. Non tiña ferramentas. Polo camiño fun deixando a miña muller escarallada, pero puiden salvar cando menos a miña filla. Cando viña ese becho negro, como a negra sombra... Agora téñoo controlado, e ás veces son feliz. Non hai nada peor que ter o becho e un mal día cunha persoa que queres, porque sempre acaba pagando quen non debe. Pero, ben, debo dicir que teño tamén unha triloxía de poemarios que só amosei a dous compañeiros do instituto e tratarei de autoeditar.

«Morrerei coa idea de sementar algo para que este mundo cambie»

-Custa pensar que alguén que foi galardoado co Premio Xerais non acceda de xeito máis doado ao circuíto comercial.

-É triste, porque pasas unha época de fama, entre aspas, na que tes abertas todas as portas. Pero enseguida te van coñecendo e ven o raro que es. Nin son comercial nin vallo para venderme. Sempre nolo dixo Carlos Blanco a Korosi Dansas: que tiñamos que saber facelo. Non sabemos. Nin sequera Josito [Porto]. En fin, agora estou cun proxecto de dobre disco, O estraño karaoke do home bata. Sempre que estou na casa estou en bata, mesmo no verán. Un costume de meu pai. Xurxo Romero e Santi Frutos tiveron a marabillosa tolería de implicarse a todos os niveis, musical e creativo, e queriamos presentalo este ano, os tres, cun karaoke de fondo.

-Un filósofo en bata.

-Gústame iso. Ao final, o único que fago é dar clase. Morrerei coa idea de sementar algo para que este mundo cambie. Para rematar coa indiferenza, que é a palabra máis dura. É nazismo social aceptado: vivos e mortos de distintas categorías, e dámolo por feito. Non deixemos que isto siga. Sexamos Homo sapiens.