Víctor Freixanes, presidente de la RAG: «Santiago era un crisol de todas as xentes de Galicia»
GALICIA
«Non sei o número de estudantes, pero dende logo era unha universidade máis manexable». Víctor F. Freixanes, escritor, periodista, profesor y presidente de la Real Academia Galega vivió el Santiago, y la Universidade de Santiago, de los setenta. En las rúas compostelanas se mezclaban estudiantes de Palestina y Siria con alumnos llegados de Ponferrada, de Asturias, del País Vasco y de todos los rincones de Galicia. «Era unha universidade onde confluían e embocaban todas as xentes de Galicia. Era un crisol, era un fervedeiro de xente, e atopabas a Galicia que nin ti mesmo recoñecías». Era la idea de una universidad «que fundía nunha especie de discurso común a todos os galegos e galegas» que ya no existe. «Agora temos unha concepción como se todo o mundo quixera ir á universidade en zapatillas, da universidade no portal da casa». De ese discurso único se ha pasado a «unha dispersión enorme. E creo que iso foi un erro. Podía haber unha única universidade e distintos campus». Se aprendía más, mucho más, en la pensión de Antonia, de Chantada, que en los bancos de la actual Facultade de Historia. Y en el Burgo das Nacións, en la que compartían habitación Mariano Abalo y Luís González Tosar y Ramón Villares y Xosé María Palmeiro. ¿Y hoy? «Creo que o sistema debera facer unha reflexión profunda de racionalización e que as universidades non compitan. Sempre cunha vocación internacional», dice.