Tiene 28 años. Es cura. Le gusta esa labor. También adora ayudar a su padre en las viñas que la familia tiene en Castrelo de Miño. Y le gusta estar en en el equipo Os Chispas, de curas futbolistas, los coches...
16 ago 2012 . Actualizado a las 12:35 h.Dice que todos tenemos un dios: «Para uns é o deus do coche, da familia, dos cartos e para min é o Deus cristián e alí onde cada un teña o seu deus porá o fin da súa felicidade». Jonatan Pousada asegura que es muy feliz porque se siente querido por Dios y porque supo escuchar su llamada: «Nós nos nos facemos cregos para ter parroquias; facémonos cregos para estar con Deus», dice este joven nacido en Ferrol pero criado en Castrelo de Miño, (Ourense), la tierra que realmente le tira, O Ribeiro. Puede que por eso le gusta la viticultura, y mucho. Tanto que cuando tiene un hueco en la agenda va a ayudar: «A primeira afección é esa arte e haino que remarcar. A vendima é o de menos. O importante é todo o ano, facer a cava, a poda... gústame traballar na viña, pásoo bomba. Estou feliz en Castrelo», dice también este sacerdote.
Ahora es el párroco de Calvos de Randín, en A Limia: «A felicidade vela nas parroquias onde vas, na cara da xente. Nas miñas parroquias onde a idade media da xente é bastante alta é unha ledicia ver a un maior feliz, coa esperanza posta en Deus, ou cando ves nacer un neno nun pobo onde no os hai».
Tiempo libre
El senderismo es otra de sus aficiones: «É unha pasada celebrar misa na cima dun monte. É impresionante. Síntese a Deus máis preto dende aí. Cando che din que aló enriba estás máis preto da divindade, ¡pois é certo!», señala este joven que asegura que el ser humano necesita signos para todo y en el campo religioso es donde más hay.
Es un forofo del motor. Asegura que su madre dice que san Cristóbal se le baja cada día del coche: «Vou moi á présa pola autovía porque me gusta moito. Gústame o rali, a fórmula 1». Los domingos, cuando sus compromisos parroquiales se lo permiten, viaja de Calvos a O Ribeiro para almorzar con sus padres. Pero como haya competición automovilística en la tele, al acabar la misa se aferra al sofá hasta el primer intermedio, para subir al coche y llegar a Ribadavia. «Vou coa radio posta e algunha vez cheguei a Ribadavia e aínda puiden ver na televisión o final da proba. O mundo dos coches en si é unha pasada». Jonatan reconoce que cada vez que sale un modelo nuevo lo analiza al completo. Sin embargo no le apasionan las motos.
Y habla del paisaje que ve. «Aquelo é impresionante. Quen queira botarse ao monte en Calvos ten terreo dabondo. Pero como a paisaxe do Ribeiro non hai ningunha. E a de Castrelo de Miño, pois que vou dicir eu. Levo dous anos en Calvos e cando paso o túnel de Alongos camiño da miña terra síntome na casa, non o podo evitar».
Jonatan llegó a Calvos con ganas de comerse el mundo, pero no todos le responden: «Vas poñendo os pés na terra e chega un momento que ás veces, tontamente pregúntaste: ¿e para isto fíxemne crego?» Aún así lo tiene claro: «A felicidade é loitar contra esas cousas porque non é só todo bonito. A felicidade tamen vén a partir de levar unha cruz encima».
Jonatan espera ser fiel a Dios y a la Iglesia. También sabe música. En su parroquia quiso formar un coro «pero enseguida me dixeron que co Juntos como hermanos e co Tú has venido a la orilla chégalles ben. E son cantos xa moi escoitados». Pertenece al equipo Os Chispas, de curas futbolistas, y le gusta convivir con los jóvenes cuando suben a Calvos por San Juan.
jonatan pousada álvarez sacerdote
Esta sección dispone de un buzón para los lectores. Pueden enviar sus historias al correo electrónico disculpenyosoyfeliz@lavoz.es