En el sumario figura la transcripción de una conversación telefónica mantenida entre José Antonio Orozco, vicepresidente de Azkar y socio de Dorribo, y un asesor fiscal de Lugo en la que, entre otras cosas, hablan de la situación económica del empresario. La conversación es del 19 de enero del 2011, antes de que se produjeran las detenciones.
Asesor. [...] Estas contas eu non sei se as miraches ti con algo de detenimiento.
Orozco. Mirei, si.
A. Esto mete mieu, como din en Asturias. Eu non sei como as miraches en profundidade, pero eu levo media hora ou así analizando cousas, e hostia [...].
O. No, no, no, eso con 400.000 euros de beneficio, e trinta...
A. Pero ¿como catrocentos? ¿Catrocentos mil euros de beneficio tendo cobrado oitocentos mil de subvencións, tío? A ver, ho..
O. Si, xa está claro.
A. ¡Hostia! É unha conta de resultados negativa.
O. Si, e con trinta millóns de débeda, máis ou menos.
A. Ou sexa, cun nivel de endebedamento que lle doe o santísimo carallo...
O. ¿Pero ti viches cantos coches hai aí, e barcos, Porsches...?
A. Operacións de leasing. ¡Ai la Virgen Santa! Este tío... É que eu non sei... É que eu non podo entender que non o teñan chamado os de Hacienda.
O. Da Garda Civil
A. Os da CIA. Eu cada vez recoñezo que este tío e un crac. Téñoo moito máis infravalorado do que eu pensaba, joder. Mete pánico. Bueno, bueno, bueno. Agora non sei. É que soamentes en operacións comerciais supostamente di que ten seis millóns de existencias.
O. É un crac.
La conversación entre ambas personas sigue discurriendo sobre las cuentas de Dorribo. «O tema é alucinante. Si non hai outra cousa máis que Nupel, que...Eso habería que dar... Ahora habería que darlle un rastreo [...]. O que ten é un guirigai de moito carallo aí nesa sociedade», señala en un momento dado José Antonio Orozco.
A. Dios mío, Dios mío. Agora colleu... Igual vendeu seis millóns de euros, fixo caixa, cobrou e entón de puta madre, todo é aquí paz e despois gloria. Non pasa nada, ¿non?
O. ¿Como se poden ter vintetantos coches nunha sociedade farmacéutica?
A. Atende, atende... Pero é que, ademais, non son coches... furgonetas, precisamente.
O. Non, non, Porsche Caiman.
A. Eu xa perdín a conta.
O. Porsche C3.
A. Maseratti.
O. Humer H2.
A. Non sei que...
O. Ferrari no sé qué.
A. E Ferrari non sei canto... ¡Ai la Virgen!
O. La madre que me parió. ¡Vaya elemento! E despois ti pósteme nervioso porque compro eu un ou dous namais...
A. Eu alucino. É o carallo.
O. Bueno, pois xa ves. Unha sociedade de cincuenta millóns de euros de ventas. Endebedada noutros cincuenta.
A. E que gana 400.000. E cobrando oitocentos de subvencións públicas.
O. Eso é. Con eso, barcos e coches e avións [...]. Así a min fáltame algo aí, tú...
A. Dios mío, Dios mío. Eu, desde logo, está claro que, eu non sei, tú non sei, pero eu aquí perdínme algún capítulo da serie esta.