Hugo Guezeta, músico: «Hai veces na vida que hai que parar a todos os niveis, incluso no amor»

Ano e medio tras a disolución de SonDaRúa, a súa figura máis visible, Hugo Guezeta, retorna —desta volta, en solitario— ao primeiro plano musical. Preséntase dun xeito descarnado, relatando a corazón aberto o seu tránsito polo abismo da depresión. «De novo respiro, pero estiven afundido / atrapado, dando todo por perdido», di nos seus primeiros versos. Mais o disco, no que o músico de Ponteareas non esquece o seu compromiso co activismo social, non é para nada escuro nin monocromo. Ao contrario, o seu produtor, Peter Petrowski, soubo dotalo dunha variedade estilística que transcende por moito do hip-hop e dunha escintilante luminosidade que, en contraste coa densidade da súa mensaxe, excita a súa escoita.

 —En «Espertar», o tema que abre o disco, falas de volver atopar un motivo. Cal foi?

—Cando rematas un proxecto, como foi o de SonDaRúa, sempre te cuestionas se se puido facer mellor. Pero o que me fixo volver foi o meu amor e a miña paixón pola música e por crear, e esa idea miña de ser un axitador de conciencias.

—Tamén dis que volves para desafogarte. Quedaches a gusto ou aínda non?

—Sempre quedan cousas que contar, pero si, botei fóra bastante do que tiña dentro, tanto de emocións como de depresións. Quedei bastante a gusto, si.

—En «Feridas», dis que escribes «para que doa».

—Ás veces necesitas tocar fondo para empezar a recuperar a autoestima e darte conta de que tes que saír de aí. Os artistas tendemos a pensar que canto peor, mellor, porque é entón cando che saen as mellores composicións. Pero non creo para nada que haxa que romantizar esa tristeza.

—En «Meiodía» falas de que non levas vida de «raper». Que vida levas?

—A dunha persoa normal, a dun rapaz de 33 anos que ten o seu traballo ademais da música, e que lle gusta ter unha vida social bastante activa. Con esa frase o que quería era criticar os prototipos desas vidas de ostentación de moitos artistas e influencers.

—En varios momentos do disco falas dos egos dos rapeiros, de que non naciches para ser unha icona. Hai moito que loitar contra o ego?

—O de mediar co ego é unha loita constante que temos os artistas. E no caso do rap, o ego trip é unha compoñente identitaria do xénero. Aínda que penso que o é mais dende un punto de vista de autoestima e valor propio que de desprezo aos demais.

—Por certo, en «Espertar» lembras cando sacaches a machada con Chicho e Cibrán (Boyanka Kostova). Como está ese tema?

—A machada xa está gardada. Iso foi unha cousa puntual pero sen maior drama que o que adoita ser unha especie de competición. Ao final, non hai nada máis galego que unha regueifa.

—Outro tema no que te mollas, e que tamén aparece en varias cancións do disco, é o das drogas. «Non vou de santo, pero non actúo colocado», dis en «Meiodía».

—O das drogas, como todo, basease na información que teñas sobre elas e na forma que as consumas. Se é dunha forma lúdica e puntual, penso que non hai problema. O que é perigoso normalizar é a apoloxía do consumo. Pero sen máis. Sinxelamente, eu enfoco os meus concertos e a miña carreira da forma máis profesional que podo.

—Cando estás no pozo, incluso pasas do amor, como insinúas en «A toleira»?

—Esa canción realmente é dun amor que non foi. Pero si, hai veces que na vida hai que reflexionar e hai que parar, e iso implica a todos os niveis. Tamén no amor.

—Por que fixeches un disco tan variado no musical?

—Dende que comecei a crealo eu tiña claro que quería que fose moi variado, tanto en temáticas como en sons. Na parte musical tivo gran importancia Peter Petrowski porque el é o produtor de todos os temas e se algo o caracteriza é a cantidade de estilos que toca. E tamén axudaron moito as colaboracións, porque cada unha tiraba un pouco cara o seu estilo.

—Ademais de colaboracións como as de Dakidarría, Willow GHZ, Nadie González ou Temible Olivina, no disco hai tamén unha con SonDaRúa. Como é iso de colaborar con un grupo que xa non existe?

—Iso xa o fixo antes tamén Kase O con Violadores del Verso (ri). Eu tiña claro que era importante que Álex e Iván estiveran neste disco para manter a chama viva. E posiblemente, Álex tamén colaborará nalgúns concertos.

—Moito se especulou cando o grupo se disolveu. Nalgún momento do disco dis que foi a túa depresión a causa da disolución de SonDaRúa.

—Non foi o motivo único. Pero si, aínda que foi un proxecto moi bonito, que chegamos ata onde nunca soñaramos e que se rematou da mellor forma posible, si que me provocou moita pena e supuxo un proceso complexo para volver crear de novo e volver sentir a música.

—En «Cantare» dis que «o noso tempo chegou». Ti estás seguro?

—Xa, iso é un pouco unha reivindicación xeracional. Unha chamada a que é o momento de que demos unha puñada na mesa para que esta xeración que vivimos varias crises económicas e sociais, pandemias e que non podemos nin enfrontarnos a pagar un aluguer, poidamos ter un punto de esperanza. Pero para iso, ou loitamos agora polos nosos dereitos ou estamos fodidos.

—Como ves a xeración de músicos e músicas galegas que xa veñen tras de vós?

—Hai xente nova que está na escena urbana facendo cousas moi chulas e está guai que cada vez haxa máis mulleres, porque a escena hip hop estaba moi masculinizada e isto serve para que outras mozas teñan referentes. Sen non tivera habido un Dios Ke Te Crew ou uns Rebeliom ao mellor nós non nos houbéramos lanzado a rapear. Dentro dun tempo, para outras mozas, ao mellor se non houbera unha Nadie González ou Flow do Toxo, igual tampouco se lanzarían a facelo no futuro.

—O disco ábrese cun texto moi sentido lido por unha muller, quen é?

—É a miña avoa. Eu tiña ganas de que saira no disco dalgunha maneira porque ela sempre foi unha persoa moi loitadora e un referente para min. Un día púxenlle a canción e díxenlle que tiña unha semana para escribir algo. Á media hora chamoume e díxome «xa o teño». E era iso. Emocionoume moito. E a que soa na última canción é miña nai.

• MOS. SALA REBULLÓN. SÁBADO 14. 22 H. 13,20 EUROS
• LUGO. CLAVICÉMBALO. XOVES 19. 21.30 H. 13,20 EUROS

---

---