Pasan os días e mentres escribo isto hai alguén en Valencia que segue chorando pola morte dun ser querido. En municipios como Aldaia, Picanya, Catarroja, Massanassa, Alfafar, Paiporta, Albal. Alguén que segue coa ollada perdida. Alguén roto. Alguén que sente rabia. Alguén que pide responsabilidades, unha axuda que non chega, unha intervención máis rápida. Alguén que teme non recuperarse. Alguén que perdeu o seu traballo, alguén que non sabe se poderá reabrir o seu negocio, alguén que endexamais atopará palabras para definir o alcance da traxedia.
Alguén que sinala coa voz rota esa esquina onde antes estaba a súa casa, agora inhabitable. Alguén que camiña entre a lama pensando nesas vidas que desapareceron en poucos minutos. Alguén que non deixa de facerse preguntas, alguén desesperado, alguén que non entende como puido suceder algo así. Alguén que segue abrasado pola dor, alguén que segue sen poder conciliar o sono, alguén que segue ao límite das súas emocións.
Leo un poema de Olvido García Valdés que di: «Escribir el miedo es escribir / despacio, con letra / pequeña y líneas separadas, / describir lo próximo, los humores, / la próxima inocencia / de lo vivo, las familiares / dependencias carnosas, la piel / sonrosada, sanguínea». Aínda non hai consolo. Da noite para a mañá, o futuro de milleiros de persoas saltou polos aires. A ferida está aberta, o presente doe demasiado, atravesamos a actualidade informativa coma zombis perplexos.
Triunfan os difusores de mentiras en prime time, os sementadores de odio que quixeron convencernos de que no aparcamento de Bonaire se amoreaban máis de mil cadáveres baixo a auga, os horrores conradianos do coronel Kurtz. Vivimos baixo os efectos incontrolables do cambio climático, segue en marcha un xenocidio en Palestina e un delincuente convicto, misóxino e racista, acaba de ascender ao poder dos Estados Unidos. Pero van pasando os días. Densos, apocalípticos. E, contra o desastre planetario que se aveciña, mentres remato de escribir isto, tento buscar refuxio nas primeiras noticias que chegan de Valencia para falarnos de que alguén, a pesar de tanta angustia, está recuperando unha pequena normalidade. Nas imaxes dos nenos que volven ao colexio, nos primeiros xogos que asaltan as rúas aínda enlamadas. Desculpen o sentimentalismo. Non quería chegar ao final destas liñas sen sentir próxima esa inocencia do que está tan vivo.