Como o gato de Harry Lime en «O terceiro home», que aparece cada semana no Burg Kino en Viena, todos temos unha idade secreta e inalterable. É unha foto fixa composta por ecos da infancia e algún asombro
06 sep 2024 . Actualizado a las 05:00 h.Cadrei no tren cun home que viaxaba co seu gato. Fascinoume a calma tibetana que exhibía o felino dentro da gaiola, expresión ben distinta á hostilidade que manifestan os meus cando se atopan en situación semellante. Sendo xusto, debo dicir que non lles dura demasiado o desexo de vinganza. Recuperada a liberdade, e unha vez de regreso na casa, adoitan absolverme coa coreografía que un magnífico exemplar vienés lle dedica a Harry Lime en «O terceiro home», nesa escena antolóxica en que vemos brillar a faciana de Orson Welles mentres o animal tenta morderlle os cordóns do calzado. «No fondo de nós mesmos sempre temos a mesma idade», escribiu Graham Greene. Unha idade inalterable que non encaixa na abstracción dun número, unha idade sen cuantificar, unha idade sen tempo. Unha idade que é unha óptica adquirida na infancia, unha idade que é unha persistencia no xeito de mirar, unha idade que encerra a nosa esencia clandestina máis alá de todo o visible. Como agradecemento da urbe onde se ambienta a súa historia, hai décadas que «O terceiro home», o lendario filme de Carol Reed baseado na novela do autor británico, se proxecta cada semana no Burg Kino da capital austríaca. E alí comparece o gato de Harry Lime para cumprir co seu traballo cada sete días, animal serio e solvente, atrapado nunha idade máis alá das circunstancias, orgulloso dun papel de figurante entre as sombras da misteriosa Viena de posguerra. Confeso que non me parece un mal plan. A min tamén me gustaría levar setenta e cinco anos apostado nunha fiestra, correndo lixeiro por un calello para buscar refuxio nos zapatos de Orson Welles, e que nunca deixase de soar a cítara de Anton Karas para poñerlle banda sonora a esa suave reiteración. Aspiro a algo semellante, pero aínda non o conseguín. De momento, vou repetindo traxectos de ida e volta en trens que me levan de Santiago a Ourense dende hai tres décadas. En ocasións, leo un versos de Antonio Gamoneda: «Donde yo existo más, en lo olvidado, / están las manos y la noche». Outras, miro pola ventá e sométome a duros interrogatorios. Colaboran comigo grupos de estudantes, traballadores, turistas. Xentes que van mudando de rostro ao longo do tempo e se deixan querer por gatos impertérritos. Non direi máis. Só que unha idade secreta nos atravesa a todos. Unha foto fixa composta por ecos da infancia e algún asombro que nos chama a insistir.