Non collería en Balaídos toda a xente que admiraba o autor que abraiou con Ollos de auga (2006, 51.000 exemplares vendidos) e chegou ao ceo con A praia dos afogados (2009, 47.000), «como creador de Leo Caldas e como descubridor de territorios da costa galega e do humor algo melancólico do noso carácter», achega Esther Gómez, libreira de Moito Conto, na Coruña. «Gústame rememorar momentos de amizade con Domingo, longas conversas, contos completos e incompletos cunha copa de viño ou un mezcal. Era un disfrutón divertido e cariñoso que compartía ilusións facendo sentir, como só o fan os grandes, que a túa opinión é importante», engade a libreira. «Partiu no Último barco con Leo e compañía deixando aquí unha parte da tripulación triste e afortunada a un tempo. Domingo era un home para admirar, como admiramos ao inspector Caldas: leal, paciente, xeneroso e moi intelixente para escribir e para vivir. Pero eu só sinto que era un home para querer. É tanto que o queremos! Os momentos que compartín con él son un tesouro. Hoxe a tristeza ocupa cada espazo pero a Domingo gustaríalle saber que seguimos coas complicidades e as risas. Esa marabilla de invención que é o Caderno dos idiotas do pai de Caldas, e que copiei hai anos, salvoume a miúdo de tropezar dúas veces na mesma pedra», confesa con emoción a libreira.
Non deixo de pensar, caprichos do ego, que tiñamos pendente unha reportaxe sobre os papeis secretos dos escritores, que naceu para min cando, hai tres anos, ensinoume os seus mapas de personaxes, un tesouro. El non debe nada; eu si, escoitar o seu proxecto de Nautilus en Vigo polo miúdo, que comentou co alcalde Abel Caballero, e do que falamos o verán anterior ao pesadelo da pandemia. Falar dese soño facíalle brillar os ollos como a noite das Cies. Algo hai que facer.
