O home que sabía amar

As malas noticias chegáronme por WhatsApp, fatais e inmediatas. Lin o enlace da web que levaba teu nome seguido do nome dun hospital seguido do nome dunha enfermidade seguido do nome da planta de toxo que inmediatamente me brotou no corazón. Lin un feixe de palabras dramáticas e adxectivos rotundos deses que teñen a capacidade de mover os marcos das tripas. Quizais eran verbas comúns, pero ti sabes ben que as palabras máis simples colocadas no sitio adecuado provocan faíscas. Ti es un mestre niso, na literatura e na vida.

As letras despregábanse no teléfono como as ás dun paxaro escuro, facían sombra sobre os mobles, sobre os libros, sobre as flores esparexidas pola mesa e a dor. Souben que nunca volvería verte e o mundo pareceume un lugar estraño e hostil.

Púxenme a buscar o meu exemplar de O último barco, ese que agora colles prematuramente, que comanda Caronte e que te leva a algún lugar que non che corresponde. Quería encontrar ese última parágrafo onde Leo se pregunta se lle quedarán outros barcos nos que facerse á mar. Vaias onde vaias, viaxarás en cuberta, co aire no rostro e deixando unha estela de talento e amor.

«Todo iso non valería de nada sen emoción, e ti, Domingo, es emoción»

Recorrín andeis, mesiñas, armarios e non o encontrei. Foi entón cando chorei por primeira vez. O meu exemplar estará nalgún bolso ou en calquera parte. Agora agradezo que sexa longo, todas as páxinas que deixas parecen poucas, xa que Leo Caldas marcha contigo. Imaxino que antes de partir botaría un cigarro na azotea do edificio, ou na escaleira de incendios, seguro que soltou o fume lentamente mentres contemplaba o fermoso atardecer de Vigo. Quizais detería a mirada nun pesqueiro que volvía ao porto paseniño e tinxido dese vermello brumoso da ría cando se pon o sol. Miraría a cidade por última vez sen saber que ningún de nós poderá volver a ela sen velo a el, sen verte a ti.

Gústame que o teu personaxe fume porque ti deixaras de facelo e aínda tiñas nostalxia do tabaco. Gústame ler os teus libros e encontrarte a ti empapado neles como a tinta no papel. Xa sei que está o traballo, a busca da frase limpa, transparente e fresca coma as augas da praia de Panxón, está o teu perfeccionismo, o traballo de ourive, a mirada de lector autoesixente, pero todo iso non valería de nada sen emoción, e ti, Domingo, es emoción.

Escribes para cada un de nós, persoalmente, por iso nunca nos cansaríamos de lerte. Fálasnos a todos coma se estivéramos compartindo charla no Eligio cunha copa de albariño. E quen non querería conversar contigo?

Chamei as amigas, esas que compartimos. Esther enmudeceu nun silencio atroz, Dores saloucaba como unha nena, Susana apertábame chorando: «Eu a este home queríao». O certo é iso, Domingo, que te queremos.

Non coñecemos os teus fillos, pero sabemos como os amas, sabemos da música dos seus nomes na túa voz, sabemos como amas a túa muller, Bea, os teus amigos de sempre, porque ti non es unha persoa de paso; a túa nai, á que coidabas como non puideron coidarte a ti; o teu pai morto, que vivirá para sempre no medio das viñas e das palabras.

Ti sabes amar, Domingo, e sabes vivir e nós sabemos que es ese tipo extraordinario de persoas intelixentes e xenerosas que son quen de ver sempre o bo nos demais, que saben distinguir onde está o relevante da vida, que non se toman en serio a si mesmos, pero sempre toman en serio ao que teñen diante, que miran aos ollos, que sorrín coa alma, que rin coa mirada, que fan as cousas por arte e por pracer e non por ambición, que cancelan unha cita que promete divertida porque o neno pide axuda cos deberes, que rexeitan talóns millonarios para seguir escribindo na editorial de sempre. Es un home bo, elegante e leal. Un cabaleiro.

A última vez que nos vimos apetecíache tomar un tequila, pero estábamos cansas. Hoxe laméntoo, pero xa teño en casa unha botella de Casa Dragones.

Brindarei por ti, polos teus, pola literatura, e despois de chorar dabondo festexarei a sorte de terte coñecido.

---

---