Netflix perde subscritores, seica 200.000 no primeiro trimestre deste ano. A plataforma apresurouse a explicar as causas —entre elas, unha competencia crecente ou a situación xeopolítica e macroeconómica mundial—, pero eu adiantei pola miña conta outras hipóteses moito menos verosímiles. Que os espectadores, por exemplo, estamos volvendo en masa ás salas de cine, cansos de sermos tratados coma consumidores solitarios de contidos, esa horrenda palabra que nos converte a todos en carne de ansiedade fronte a catálogos movedizos e inabarcables. Que a xente, en definitiva, está recuperando o costume de saír á rúa, mercar unha entrada e acomodarse nunha butaca —en compañía de amigos, parella ou estraños—, mentres se baixan as luces e comeza o espectáculo dos soños. Non acertei nas miñas conxecturas, por suposto. Netflix perde porque gañan outros xigantes. Pero durante uns segundos tiven fantasías con longas colas diante dos cines, reapertura de vellas salas e ata cun estoupido renovado do soporte físico. Xa o dicía Flaubert: as únicas ilusións lamentables son as que se perden.
O ciclo Colón Noir —cine negro en 35 mm e en versión orixinal— chega este xuño á súa fin. Nun mundo audiovisual dominado polo consumo doméstico, que a alguén se lle ocorra planificar este tipo de reunións públicas fronte á pantalla grande case o converte nun antisistema ao servizo da subversión. A última película que se proxectará no teatro coruñés será A pleno sol, a lendaria obra mestra de René Clément baseada na novela de Patricia Highsmith e cun Alain Delon imperial no papel de Tom Ripley. Ao remate, para completar a festa, estará Domingo Villar comentando as mellores xogadas.
Lamentábase estes días o director Manuel Martín Cuenca do pouco que se fixan na nosa memoria as películas que vemos nas plataformas. O problema, xa se sabe, reside na ausencia de rito previo. E todo precisa uns prolegómenos. Escoller o obxectivo con vagar, saír á rúa e ir ao encontro dunha butaca coma quen se dirixe a un trono. Se cadra ata é posible que dese xeito se nos apareza na pantalla un señor de beleza magnética, case irreal. Unha imaxe que se gravará para sempre nas nosas retinas. Porque o tempo pasará, tan implacable, poñéndolle fin a todo. A nós e imaxino que ás plataformas. Pero estou seguro de que Alain Delon sen camisa, tentando endereitar un barco, seguirá daquela gañando miles de subscritores.