No combate entre partidarios e detractores de Non mires arriba, o tan comentado filme de Adam McKay, creo atoparme próximo aos segundos. Claro que hai momentos para a risa, e claro que a película serve para poñerlle un espello diante a unha sociedade devorada pola urxencia, o clic e a lixeireza, incapaz de recoñecer que se precipita ao abismo. Pero o conxunto deixoume frío, coa sensación de estar asistindo a unha función a medio gas, falta de alma. Mesmo repetitiva nalgúns intres, demasiado previsible en relación coas expectativas creadas. Nin sequera a colosal Cate Blanchett, que sempre vai con todo, conseguiu sacarme dun certo fastío. Entrei na película coa mesma rapidez coa que saín. E rematei mirando o reloxo.
Supoño que quedei á marxe do influxo de Non mires arriba porque o mundo que busca satirizar —as excrecións do poder, o histerismo informativo, o desprezo á ciencia, a indolencia das elites— xa é unha caricatura na súa representación mediática. E, postos a escoller, prefiro un orixinal capaz de superarse a si mesmo cada día. Por suposto que Cate Blanchett está estupenda interpretando unha presentadora frívola e egocéntrica, ou que Meryl Streep consegue o retrato fiel dun mandatario populista, neste caso Donald Trump. Pero coido que están mellores os obxectos reais do seu calco, tan inquietantes e soberbios, extasiados pola súa imaxe. Nada que obxectar a Jonah Hill convertido en repelente asesor político. Pero é imposible superar aos que levan unhas pezas de xadrez no peto, por exemplo, e desenfundan obviedades pensando que compiten con Marco Aurelio. Eses son os grandes: os imparodiables.
Cito de memoria un diálogo de John le Carré dos tempos da Guerra Fría: «Todo fanático garda dentro de si unha gran dúbida». Os fanáticos contemporáneos instalados no poder, encantados de coñecerse, non semellan ter ningunha. Ao contrario, viven coa certeza de que, por moito que se comporten coma estúpidos, sempre seguirán marchando triunfais sobre a nosa mansedume. Alén de escenificar o caos deste terror lixeiro en que vivimos, coa vida prepandémica en suspenso, pensei que Non mires arriba tentaría explicarme por que seguiremos bailando, coma se non fose con nós, o día en que se nos anuncie a fin do mundo. Porque a estes novos fanáticos de si mesmos xa os coñecemos. Sabemos de sobra como actúan. E moitos estamos empachados coa súa función diaria.